Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 7 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. G. i J. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 1270/16 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. G. i J. G. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. VII SA/Wa 1270/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania na wniosek M. G. i J. G. decyzji Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] marca 2016 r. w przedmiocie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.
Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, w odwołaniu do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), dalej: p.p.s.a, Sąd I instancji stwierdził, że obowiązek przedstawienia okoliczności, które pozwolą sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione zostały przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności spoczywa na wnioskodawcy. Sąd podkreślił, że skarżący nie podjęli trudu uzasadnienia złożonego w skardze wniosku w tym przedmiocie, nie wskazali zatem okoliczności, które powodowałby niebezpieczeństwo wyrządzenia im znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Sąd ustalił również, że w aktach sprawy nie znajdują się żadne dokumenty mogące wskazywać na zaistnienie w sprawie którejkolwiek z przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.
Zarzucając Sądowi I instancji wydanie postanowienia z 7 lipca 2016 r. z naruszeniem art. 61 § 3 p.p.s.a. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, skarżący wnieśli o jego uchylenie poprzez uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W uzasadnieniu zażalenia podnieśli, że na etapie wszczęcia postępowania w sprawie wstrzymania wykonania kończy się obowiązek kierowania się zasadą skargowości, gdyż w tej części postępowania rządzi zasada oficjalności. Na etapie rozpoznania wniosku uwzględniać należy okoliczności niewskazane wprost przez skarżących, także takie, które są Sądowi znane z urzędu. Zaistnienie w rozpoznawanej sprawie przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a. w postaci wyrządzenia znacznej szkody skarżący w zażaleniu połączyli z ryzykiem 1) uniemożliwienia im korzystania z nieruchomości, na której skarżący prowadzą działalność gospodarczą, w dotychczasowy sposób, 2) narażenia ich na uciążliwości związane są prowadzonymi pracami budowlanymi, a w dalszej kolejności 3) perspektywy spadku wartości nieruchomości. Podkreślili, że w świetle znajdującej się w aktach sprawy opinii biegłego sądowego, realizacja inwestycji stanowi oczywiste zagrożenia dla ruchu drogowego wokół ich posesji. Niemożliwe jest bowiem bezpieczne wykonanie manewru zarówno wjazdu, jak i wyjazdu pojazdu z terenu posesji bez udziału dodatkowej osoby, która będzie pilotowała pojazd z zewnątrz. Działalność gospodarcza, którą skarżący prowadzą, wymaga dojazdu do działki skarżących pojazdów o dużych gabarytach. Ograniczenie możliwości wjazdu na nieruchomość skarżących pozbawi stronę znacznej części źródeł dochodu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie podlega oddaleniu.
Nie budzi zastrzeżeń Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęta w zaskarżonym postanowieniu ocena Sądu I instancji, zgodnie z którą obowiązek przedstawienia okoliczności, które pozwolą Sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione zostały przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zakażonej decyzji spoczywa na wnioskodawcy. Za trafne należy uznać stanowisko Sądu I instancji w zakresie, w jakim wskazywało ono, że uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest w stosunku do wnioskodawcy zasadne. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela zatem zapatrywania skarżących co do takiego kierunku wykładni art. 61 § 3 p.p.s.a., który udzielenie w postępowaniu sądowym ochrony tymczasowej łączy z zasadą oficjalności przejawiającą się tym, że dokonania ustaleń do co istnienia bądź nieistnienia przyczyn, z powodu których decyzja której dotyczy wniosek o wstrzymanie wykonania nie powinna wywierać skutków prawnych - w warunkach zaniechania wskazania przez wnioskodawcę okoliczności wskazujących na ziszczenie się przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. - powinien dokonać Sąd z urzędu. Realizacja ustanowionego w art. 61 § 3 p.p.s.a. uprawnienia procesowego strony - udzielenia jej ochrony tymczasowej - jest możliwa wówczas, gdy we wniosku wykazane zostanie, że podmiot występując o ochronę spełnia kryteria wymagane dla udzielania tejże ochrony.