Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ł. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 30 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1748/15 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Ł. D. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 30 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1748/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Ł. D. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że w dniu 22 grudnia 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynęła skarga Ł. D., reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, na decyzję Wojewody P. z dnia [...] października 2015 r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta R. z [...] lipca 2015 r., nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą Gminie Miasto R. pozwolenia na budowę inwestycji pn. "Rozdzielcza sieć wodociągowa na os. S. w rejonie ul. P.", zlokalizowanej m.in. na działce stanowiącej współwłasność skarżącego. W skardze sformułowano wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, który nie zawierał uzasadnienia.
Odmawiając wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, Sąd wskazał, że treść normatywna art. 61 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., wskazuje, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może nastąpić wyłącznie w wyniku złożonego przez skarżącego wniosku oraz w granicach luzu decyzyjnego przyznanego sądowi przez ustawodawcę, wyznaczonego zakresem znaczeniowym przesłanek sformułowanych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnieniem niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu są pojęciami nieostrymi, co wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich ogólnej normy i nadania im treści z uwzględnieniem okoliczności faktycznych każdej indywidualnej sprawy. Obowiązkiem strony, która wnosi o udzielenie jej ochrony tymczasowej przez wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, jest przedstawienie sądowi tez, twierdzeń, dokumentów, które uprawdopodobnią zasadność uwzględnienia wniosku. Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. został bowiem tak skonstruowany, że ciężar wykazania, iż okoliczności w nim wskazane istotnie zaistniały, spoczywa na osobie wnioskującej o ochronę tymczasową. Od uprawdopodobnienia niebezpieczeństwa wystąpienia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków zależy orzeczenie sądu, a brak uzasadnienia wniosku uniemożliwia sądowi jego merytoryczną ocenę.
Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że skarżący nie wykazał okoliczności warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. odmówił wstrzymania wykonania tej decyzji.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Ł. D., zarzucając mu naruszenie art. 61 § 3 p.p.s.a. przez błędne zastosowanie skutkujące:
a) błędnym przyjęciem, że brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji stanowi samodzielną podstawę do odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji bez badania przez Sąd ustawowych przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji,