Naczelny Sąd Administracyjny w składzie Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 listopada 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 1238/19 o odrzuceniu sprzeciwu w sprawie ze sprzeciwu W.K. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2019 r., nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę postanawia oddalić zażalenie.
Prezydent Miasta R. decyzją z [...] marca 2019 r. nr [...] uchylił w trybie wznowieniowym swoją decyzję z [...] maja 2017 r. o tym samym numerze zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą W.K. (dalej: "Inwestor") pozwolenia na budowę budynku magazynowo-garażowego wraz ze zbiornikiem na wody opadowe.
Na skutek rozpatrzenia odwołania Wojewoda [...] decyzją z [...] czerwca 2019 r. uchylił rozstrzygnięcie organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W decyzji zawarto prawidłowe pouczenie o możliwości złożenia sprzeciwu. Jak wynika z akt administracyjnych sprawy, decyzja została doręczona Inwestorowi [...] czerwca 2019 r.
Pełnomocnik Inwestora pismem z [...] czerwca 2019 r. uzupełnionym pismem z [...] lipca 2019 r. wniosła o uzupełnienie decyzji w zakresie pouczenia o przysługujących środkach zaskarżenia do sądu administracyjnego przez pouczenie o prawidłowym środku zaskarżenia tj. skardze. Pismem z [...] sierpnia 2019 r. Wojewoda poinformował pełnomocnika, że pouczenie zawarte w decyzji było prawidłowe.
Pismem nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej dnia [...] sierpnia 2019 r. Inwestor złożył sprzeciw od decyzji Wojewody.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z 15 listopada 2019 r. odrzucił sprzeciw jako złożony po terminie. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że decyzja Wojewody zawierała pouczenie o ośrodkach odwoławczych, w związku z czym złożone pismo mogło zostać zakwalifikowane jako wniosek o sprostowanie decyzji, a nie jej uzupełnienie. Jako taki wniosek nie powodował zmiany terminu wniesienia środka zaskarżenia.
Na powyższe rozstrzygnięcie zażalenie złożył Inwestor, wnosząc o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 64a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.), dalej: "p.p.s.a.", od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego, skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw. Jednocześnie w myśl art. 64c § 1 sprzeciw od decyzji wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skarżącemu decyzji.
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, należy wskazać, że przedmiotem zaskarżenia była decyzja Wojewody, której mocą na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm.), dalej: "k.p.a.", uchylił on rozstrzygnięcie organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi. Oznacza to, że od przedmiotowej decyzji przysługiwał sprzeciw od decyzji, a nie skarga do sądu administracyjnego. W tym miejscu należy odnotować, że zaskarżona sprzeciwem decyzja zawierała prawidłowe pouczenie o prawie wniesienia sprzeciwu. Oznacza to, że Sąd I instancji zasadnie uznał, że wniosek o "uzupełnienie decyzji o pouczenie o prawie wniesienia skargi" w istocie stanowił nieskuteczny wniosek o sprostowanie tej decyzji. W konsekwencji powyższego wniosek taki nie powoduje, w odróżnieniu od wniosku o uzupełnienie decyzji, zmiany terminu do wniesienia skargi (sprzeciwu). Zauważyć bowiem należy, że zmiana terminu do złożenia skargi bądź sprzeciwu dotyczy wyłącznie sytuacji, w której zostało wydane postanowienie w przedmiocie uzupełnienia decyzji, o czym stanowi art. 111 § 2 k.p.a. Tym samym brak jest podstaw do uchylenia prawidłowego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.