Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Bożena Walentynowicz po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 1552/10 w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w G. z dnia [...] lutego 2010 r. w sprawie ze skargi A. Z. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2010 r., znak: [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia postanawia: oddalić zażalenie
A. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2010 r., znak: [...], w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi ekspresowej S7 odcinek K. - K. wraz z przebudową linii wysokiego napięcia w części dotyczącej województwa pomorskiego. W skardze tej skarżący złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w G. z dnia [...] lutego 2010 r., znak: [...].
W uzasadnieniu powyższego wniosku wskazano, że wykonanie decyzji przed rozpoznaniem skargi może spowodować zaistnienie trudnych do odwrócenia skutków w postaci rozpoczęcia realizacji przedsięwzięcia, a w konsekwencji wyrządzenia znacznej szkody gminom, których dotyczyć ma realizacja oraz społeczeństwu zamieszkującemu te gminy, a także osobiście skarżącemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia [...] września 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 1552/10, odmówił wstrzymania wykonania ww. decyzji.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia wskazano, że przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jedynie akty lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Muszą to być przy tym takie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaskarżona decyzja, która dotyczy środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi ekspresowej S7, ma charakter przygotowawczy dla postępowania w sprawie wydania decyzji lokalizacyjnej i ma na celu wyłącznie ustalenie, czy planowana inwestycja drogowa jest zgodna z przepisami prawa z zakresu ochrony środowiska. Nie wywołuje ona żadnych skutków prawnorzeczowych, do których można przystąpić dopiero po uzyskaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji. Nie może ona zatem spowodować niebezpieczeństwa wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Nie nadaje się ona również do ewentualnego wyegzekwowania w drodze postępowania egzekucyjnego.
W zażaleniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego A. Z. zarzucił powyższemu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 61 § 1 i 3 p.p.s.a. polegające na jego błędnej interpretacji skutkującej jego niewłaściwym zastosowaniem implikującym odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu ww. zażalenia podniesiono, że nie można się zgodzić z twierdzeniem Sądu, iż przedmiotowa decyzja nie wywołuje żadnych skutków - jej realnym następstwem jest działanie inwestora polegające na ogłoszeniu o zamówieniu obejmującym wykonanie projektu budowlanego, projektu wykonawczego, materiałów do wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej oraz robót budowlano-montażowych. Prowadzenie prac projektowych oraz wykonawczych w pasie przestrzeni objętej decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach wyłączy obszar nieruchomości stanowiącej własność skarżącego przed rozpoznaniem skargi na decyzję, a nadto nie można wykluczyć, że przy pozytywnym jej rozpatrzeniu skutkować będzie powstaniem szkody po stronie inwestora, który, zdaniem skarżącego, przedwcześnie zadysponował środkami publicznymi ogłaszając zamówienie.