Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 3 marca 2020 r., II SA/Ol 866/19 w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi w sprawie ze skargi W.P. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z 3 marca 2020 r., sygn. akt II SA/Ol 866/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odmówił przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi wniesionej przez W.P. (dalej skarżący) na postanowienie Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] sierpnia 2019 r., nr [...], zapadłe w przedmiocie opłaty legalizacyjnej.
W uzasadnieniu sąd I instancji wyjaśnił, że postanowieniem z 12 grudnia 2019 r., sygn. akt II SA/Ol 866/19 Sąd odrzucił skargę w niniejszej sprawie, gdyż w zakreślonym terminie skarżący nie uzupełnił braku formalnego wniesionej skargi przez podanie numeru PESEL mimo pouczenia, że spowoduje to jej odrzucenie. W ustawowym terminie skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie, wnosząc jednocześnie o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Podniósł, że od 14 maja 2019 r. przebywa na zwolnieniu lekarskim. Zaznaczył, że poruszanie się sprawia mu duży ból w operowanym kolanie.
Zdaniem WSA, skarżący nie uprawdopodobnił, że uchybił terminowi do uzupełnienia braków skargi bez własnej winy. Z przedłożonej kopi zwolnienia lekarskiego wynika, że zgodnie z zaleceniem lekarza skarżący mógł chodzić. Tym samym, fakt przebywania na zwolnieniu lekarskim nie stanowił przyczyny uniemożliwiającej uzupełnienie braku skargi. Wprawdzie skarżący podniósł, że poruszanie się sprawiało mu duży ból, lecz należy zauważyć, że skoro przesyłki adresowane do skarżącego odbierała jego żona, to skarżący mógł skorzystać z jej pomocy również przy uzupełnieniu braku skargi - przez nadanie pisma z numerem PESEL w placówce pocztowej lub złożenie go bezpośrednio w siedzibie Sądu.
W zażaleniu z 10 marca 2020 r. skarżący wniósł o zmianę postanowienia z 3 marca 2020 r. akcentując, że przebywał na zwolnieniu lekarskim od 14 maja 2019 r. do 10 stycznia 2020 r. Termin do uzupełnienia braków formalnych skargi upłynął 13 listopada 2019 r. Jakiekolwiek poruszanie się w tym czasie powodowało u skarżącego duże cierpienie. Skarżący ograniczał w tamtym czasie jakiekolwiek przemieszczanie się (chodzenie, prowadzenie pojazdu) do minimum z uwagi na następstwo w postaci opuchnięć i opóźnienia końca leczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej p.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek przywróci termin. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia, uprawdopodobniając równocześnie okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a.).
Brak winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dołożeniu przez stronę postępowania sądowego szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu ma bowiem charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Może mieć zatem miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (P.p.s.a. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2017, s. 481-483, nb 4). Przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadnia niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw, czy też nieznajomość prawa (postanowienie NSA z: 23 sierpnie 2013 r., I OZ 704/13; 2 sierpnia 2013 r., I OZ 655/13; 5 lipca 2013 r., I OZ 555/13).