Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 marca 2016 r. sygn. akt II SAB/Wr 22/14 odmawiające przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi D. i M.W. na bezczynność Burmistrza Gminy Trzebnica w przedmiocie sprawdzenia szczelności szamba postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 2 marca 2016 r. sygn. akt II SAB/Wr 22/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w sprawie ze skargi D. i M.W. na bezczynność Burmistrza Gminy Trzebnica w przedmiocie sprawdzenia szczelności szamba, odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że na skutek wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym skarżący zostali wezwani do nadesłania wskazanych dokumentów mających na celu wykazanie ich sytuacji majątkowej.
W odpowiedzi na powyższe skarżąca podniosła, że od 2 września 2013 r. zmieniła się jej sytuacja, zarówno skarżąca jak i jej maż wymagają opieki lekarskiej. Wyjaśniła także, że nie korzysta z pomocy opieki społecznej, a nie ma zdolności kredytowej z uwagi na wiek i dochody, adwokat opłacany był w ratach, a wydatki na liczne sprawy są ogromne - ponad 1.200 zł. Leki to koszt około 800 zł. Natomiast emerytura skarżącej wynosi 1.291,26 zł, a skarżącego 1.553,31 zł. Skarżący nie posiadają innych źródeł dochodu. Wskazała także że nikt z nimi nie mieszka.
Następnie skarżący zostali wezwani do osobistego podpisania wniosku.
Zarządzeniem z dnia 14 grudnia 2015 r. wniosek skarżących o przyznanie prawa pomocy pozostawiono bez rozpoznania. W wyniku zażalenia na powyższe zarządzenie postanowieniem z dnia 10 lutego 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II OZ 128/16) uchylił zaskarżone zarządzenie w stosunku do D.W. i przekazał sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania, natomiast w pozostałej części zażalenie oddalił.
Po ponownym rozpoznaniu wniosku skarżącej Sąd pierwszej instancji odmówił przyznania jej prawa pomocy w zakresie całkowitym. Wskazując na przepis art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", Sąd wyjaśnił, że skarżąca nie wykazała by nie była w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Przede wszystkim Sąd zauważył, że nie wykonano w istocie ani wezwań referendarza sądowego ani sędziego. Skarżąca nie nadesłała dokumentów potwierdzających fakt zadłużenia (kredyt) i jego wysokość ani dowodów potwierdzających ponoszenie kosztów sądowych w deklarowanych wysokościach, wskazując jedynie, że wydatki na sprawy administracyjne, na które składają się wydatki ksero, listów poleconych, dojazdów do sądu, od 10 lat są ogromne i wynoszą ponad 1.200 zł. Przy czym nie wskazała, czy chodzi o koszt miesięczny, roczny, czy okres 10 lat. Nie wskazała również z jakich źródeł wnioskodawcy czerpali środki na ponoszenie dotychczasowych kosztów sądowych w innych sprawach oraz na opłacenie wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru w innych sprawach i nie sprecyzowała i nie udokumentowała danych dotyczących wysokości aktualnych, miesięcznych wydatków związanych z utrzymaniem siebie i domu. W odpowiedzi na wezwanie referendarza sądowego dotyczące wykazania, czy zmieniła się od rozpoznania poprzedniego wniosku sytuacja finansowa i majątkowa w stopniu uzasadniającym uwzględnienie aktualnego wniosku o przyznanie prawa pomocy, skarżąca wskazała jedynie, że od dnia 2 września 2013 r. zmieniła się jej sytuacja, stan zdrowia jej i męża (skarżący wymagają opieki lekarskiej i leczenia) bez udokumentowania jednak jakichkolwiek wydatków z tym związanych.