Dnia 18 sierpnia 2009 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2009 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Komisji Majątkowej na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2009 roku, sygn. akt VI SO/Wa 4/09 o wymierzeniu Komisji Majątkowej grzywny w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w sprawie z wniosku Klasztoru A. w K. postanawia: zawiesić postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 18 maja 2009 r. wymierzył Komisji Majątkowej grzywnę w kwocie 2943,88 zł (dwa tysiące dziewięćset czterdzieści trzy złote osiemdziesiąt osiem groszy), na skutek rozpoznania wniosku Klasztoru A. w K. o wymierzenie grzywny za nieprzekazanie skargi wraz z aktami oraz odpowiedzią na skargę do sądu administracyjnego.
W piśmie z dnia 19 marca 2009 r., stanowiącym odpowiedź na wniosek o wymierzenie grzywny organ podniósł, że jest autonomicznym, niemieszczącym się w systemie organów administracji publicznej, ciałem o charakterze arbitrażowym, niewykonującym zadań z zakresu administracji publicznej, powołanym na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.).
Sąd I instancji podkreślił, że nie jest rolą organu administracyjnego ocenianie na tym etapie zasadności wniesienia skargi ani też wskazywanie, że powinna ona być odrzucona.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła Komisja Majątkowa, w całości podtrzymując argumentację zawartą w piśmie stanowiącym odpowiedź na wniosek o wymierzenie grzywny.
W odpowiedzi na zażalenie strona skarżąca wskazała, że aby stwierdzić, czy Komisja Majątkowa jest organem konieczne jest zaistnienie sprawy sądowoadministracyjnej, a zatem przekazanie skargi do sądu administracyjnego.
Pismem z dnia 16 lipca 2009 r. Klasztor A. cofnął wniosek o ukaranie Komisji Majątkowej Grzywną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W związku z wnioskiem z dnia 22 stycznia 2009 r. grupy posłów na Sejm RP VI kadencji do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP oraz Europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności przepisów art. 61, 62, 63 ust. 8 i 9 oraz art. 70a ust. 1 i 2 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), który został zarejestrowany pod sygnaturą K 3/09 i nie został jeszcze rozpoznany, w niniejszej sprawie spełnione są warunki do zawieszenia postępowania na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 w związku z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. - gdyż jego wynik zależeć może od rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego o zgodności wyżej wymienionych przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej z Konstytucją RP.
Odnosząc się do wniosku Klasztoru Sióstr A. w W. zawartego w piśmie z dnia 16 lipca 2009 r. wyjaśnić należy, że nie mógł on wywołać zamierzonego skutku. Stosownie do treści art. 64 § 3 p.p.s.a. do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Nie ulega wątpliwości, że niniejsze postępowanie przed Sądem I instancji toczyło się z wniosku, o jakim mowa w cytowanym wyżej przepisie, a zatem odpowiednie stosowanie winny w tym przypadku znaleźć przepisy normujące tryb, skutki i dopuszczalność cofnięcia skargi. Skargę (a zatem i przedmiotowy wniosek) można zatem cofnąć do chwili ogłoszenia czy podpisania sentencji rozstrzygnięcia wojewódzkiego sądu administracyjnego. Po tym czasie sąd jest związany wydanym przez siebie rozstrzygnięciem kończącym postępowanie w sprawie i jego zmiana jest możliwa wyłącznie wskutek wniesienia środka odwoławczego. Niedopuszczalne jest zatem cofnięcie wniosku w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2005 r., sygn. akt GSK 551/04, nie publ.)
W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji postanowienia.