Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 22 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 1664/16 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi S. S. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2016 r., znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania organu pierwszej instancji postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 23 maja 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 1664/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę S. S. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2016 r., znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania organu pierwszej instancji.
Sąd wskazał, że skarżący złożył do WSA w Warszawie skargę w przedmiotowej sprawie w dniu 22 czerwca 2016 r., przy czym zaskarżone postanowienie zostało mu doręczone w dniu 9 maja 2016 r. W dniu 16 sierpnia 2016 r. skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, który następnie postanowieniem Sądu z dnia 25 października 2016 r. został rozpoznany odmownie.
Następnie WSA w Warszawie postanowieniem z dnia 24 stycznia 2017 r. odrzucił zażalenie skarżącego na postanowienie z dnia 25 października 2016 r. bowiem wpis od zażalenia na to postanowienie został uiszczony z przekroczeniem ustawowego terminu.
W piśmie z dnia 24 lutego 2017 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od zażalenia na postanowienie z dnia 24 stycznia 2017 r. (powinno być z dnia 25 października 2016 r.)
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 21 marca 2017 r. odmówił skarżącemu przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od zażalenia na postanowienie z dnia 24 stycznia 2017 r. (powinno być 25 października 2016 r.).
Sąd mając na uwadze treść art. 53 oraz art. 58 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 718; zwanej dalej P.p.s.a.) wskazał, że należało wniesioną w niniejszej sprawie skargę odrzucić bowiem została ona złożona w dniu 22 czerwca 2016 r. a zatem po upływie terminu, którego koniec przypadał na dzień 8 czerwca 2016 r. Ponadto termin do wniesienia skargi nie został skarżącemu przywrócony o czym świadczy prawomocne postanowienie z dnia 25 października 2016 r.
W tych okolicznościach Sąd uznał, że skarżący złożył skargę po upływie ustawowego terminu do jej wniesienia, co obligowało Sąd do jej odrzucenia jako spóźnionej w oparciu o art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a.
Skarżący w zażaleniu zaskarżył powyższe postanowienie w całości i wniósł jego zmianę poprzez przyjęcie skargi do rozpoznania. Zarzucił naruszenie konstytucyjnej zasady dostępu do sądu.
Skarżący uważa, że postanowienie jest zbyt rygorystyczne. Nie uwzględnia rzeczywistych sytuacji życiowych, które usprawiedliwiają opóźnienie czynności prawnych bez winy skarżącego. Brak winy uzasadnia nawał pracy w związku z zakończeniem roku szkolnego. Jest nauczycielem muzyki i z doświadczenia życiowego wiadomo, że to na takim nauczycielu spoczywa największe obciążenie zorganizowania zakończenia roku szkolnego. Stosując instytucję przywrócenia terminu należy uwzględniać specyfikę każdego zachowania w konkretnych okolicznościach.
Skarżący uważa, że powoływanie się na orzecznictwo sądowe, które nie jest kazuistyczne i wprowadza jedynie ogólne zasady, stanowi brak własnej inicjatywy i samodzielności sądu orzekającego w niniejszej sprawie. Z powołanych przez Sąd przykładów orzeczniczych nie wynika, zdaniem skarżącego, że nauczyciel muzyki przed zakończeniem roku szkolnego, mimo nawału pracy związanego z zakończeniem roku ponosi winę za niedotrzymanie terminu skierowania skargi do sądu.