Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 30 września 2013 r., sygn. akt II SA/Ke 368/13 o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania w sprawie ze skargi A. G. na uchwałę Rady Powiatu w B.-Z. z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w sprawie uchwalenia powiatowego programu działań na rzecz osób niepełnosprawnych postanawia: oddalić zażalenie.
Skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na uchwałę Rady Powiatu w B.-Z. z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w sprawie uchwalenia powiatowego programu działań na rzecz osób niepełnosprawnych.
Wniósł on ponadto o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od wpisu sądowego od skargi.
Ze względu na to, że przedmiotowy wniosek nie został złożony na urzędowym formularzu PPF, sąd zarządzeniem z dnia 22 sierpnia 2013 wezwał skarżącego do usunięcia tego braku i wypełnienia przesłanego formularza w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia - pod rygorem pozostawienia wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W wyznaczonym terminie strona nie złożyła wypełnionego urzędowego formularza PPF, nadsyłając jedynie "pismo procesowe", opisujące przebieg dotychczasowego postępowania.
Zarządzeniem z dnia 12 września 2013 r. referendarz sądowy pozostawił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych bez rozpoznania, wskazując na brak złożenia wypełnionego formularza PPF.
W ustawowym terminie skarżący wniósł sprzeciw od wyżej wymienionego zarządzenia, w którym domaga się zwolnienia od wpisu sądowego oraz od obowiązku złożenia oświadczenia majątkowego, jak również uznania, że opłata została wniesiona. Skarżący stwierdził, że wniósł jedną skargę dotyczącą [...] uchwał Rady Powiatu w B.-Z. i w związku z tym powinien uiścić jeden wpis od skargi w wysokości 300 zł, co uczynił. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że składanie oświadczenia majątkowego "jest tylko i wyłącznie fikcją, która ma uzasadnić odmowę udzielenia zwolnienia".
Sąd pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania, wskazując na art. 260, art. 252 § 1 i 2, art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: p.p.s.a. Sąd wskazał, że skarżący pomimo wezwania nie złożył wniosku w odpowiedni sposób.
Od tego postanowienia skarżący wniósł zażalenie. W uzasadnieniu podtrzymał swoją dotychczasową argumentację podnoszoną w sprawie. Nie wskazał natomiast żadnych racji przemawiających przeciwko wydaniu postanowienia, na które wnosi zażalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z art. 252 § 2 p.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Zgodnie natomiast z art. 257 p.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy nie złożony na tym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie pozostawia się bez rozpoznania. Sąd nie dysponuje w tym zakresie żadną swobodą, bowiem przepisy prawa nakładają na niego wyraźny obowiązek rozpatrzenia tylko takich wniosków, które pozbawione są braków formalnych. Sąd wezwał skarżącego do wypełnienia urzędowego formularza i jego odesłania do sądu w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Wezwanie to doręczono skarżącemu w dniu [...] sierpnia 2013 r., a więc zakreślony termin do dokonania czynności upłynął w dniu [...] września 2013 r. Skarżący natomiast nie wykonał w terminie, ani do dnia dzisiejszego, wezwania sądu. Zasadnie zatem sąd pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania.
Odnosząc się do argumentacji przedstawionej w zażaleniu wskazać należy, że nie jest ona skierowana przeciwko skarżonemu postanowieniu, lecz przeciwko zarządzeniu wzywającemu do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie, które zostało już prawomocnie utrzymane w mocy postanowieniem NSA z 24 lipca 2013 r., sygn. akt II OZ 589/13, a więc nie może odnieść zamierzonego efektu.
Wskazać należy również skarżącemu, że jakiekolwiek próby merytorycznego kwestionowania zasadności odmowy przyznania prawa pomocy mogłyby mieć miejsce dopiero po wydaniu postanowienia rozpoznającego wniosek o jego przyznanie. Na tym etapie postępowania nie jest to możliwe, gdyż warunkiem merytorycznego rozpoznania wniosku jest złożenie go w odpowiedni sposób, tak aby nie był on obarczony wadami formalnymi.
Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.