Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 września 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 2260/12 odmawiającego dokonania wykładni wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lipca 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 2260/12 w sprawie ze skargi T. P. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie
Wyrokiem z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 2260/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi T. P. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, uchylił zaskarżoną decyzję.
Pismem z dnia 24 lipca 2013 r. uczestniczka postępowania K. K. wniosła o wykładnię wyroku z dnia 18 lipca 2013 r. We wniosku wystąpiono o wyjaśnienie, "czemu ma właściwie (oprócz gmatwania sprawy na korzyść inwestora - bo w ten sposób utrzymuje się istniejące bezprawie) służyć ponowne rozpatrzenie sprawy dot. zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy inwestycja została zrealizowana".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 2 września 2013 r., na podstawie art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej p.p.s.a. odmówił dokonania wykładni w/w wyroku z dnia 18 lipca 2013 r. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi konieczność dokonania wykładni wyroku, albowiem sentencja jak i uzasadnienie wyroku nie nasuwają żadnych wątpliwości. Z treści sentencji wynika bowiem co było przedmiotem skargi, jaki sąd wydał rozstrzygnięcie, pod jaką sygnaturą akt i jaka jest treść rozstrzygnięcia, natomiast z uzasadnienia jednoznacznie wynika z jakiego powodu Sąd uchylił zaskarżoną decyzję. Ponadto zważyć należy, że nie mieści się również w ramach wykładni, o której mowa ww. przepisie, żądanie przez uczestniczkę postępowania wyjaśnienia przez Sąd, czemu ma służyć ponowne rozpatrzenie sprawy przez Wojewodę Mazowieckiego, skoro podstawy rozstrzygnięcia zostały w sposób jasny uzasadnione w jego motywach. Skoro skarżąca - jak wynika z treści wniosku - kwestionuje "zasadność ponownego rozpatrzenia sprawy", to winna skorzystać z przysługujących jej środków zaskarżenia.
Pismem z dnia 16 września 2013 r. K. K. wniosła zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie z dnia 2 września 2013 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Art. 158 p.p.s.a. przewiduje możliwość dokonania wykładni wyroku przez Sąd, który go wydał.
Przedmiotem wykładni może być zarówno sentencja wyroku, jak i jego uzasadnienie. Konieczność dokonania wykładni wyroku zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia orzeczenia powinna więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących treści rozstrzygnięcia, ale także skutków jakie orzeczenie to ma wywołać. Podkreślić należy, że wykładnia orzeczenia nie może jednak prowadzić do nowego rozstrzygnięcia i zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia, czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Podobnie jak nie powinna prowadzić do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawniczych i znaczenia słów, ani też zawierać polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie.
Należy podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, że żądanie skarżącej nie mieści się w ramach wykładni, o której mowa w art. 158 p.p.s.a. Skarżąca domaga się wyjaśnienia przez Sąd pierwszej instancji powodów zajętego w sprawie stanowiska, które legło u podstaw rozstrzygnięcia i stanowi z nim polemikę. To, że skarżąca nie rozumie jednoznacznie uzasadnienia wskazanego orzeczenia stanowi jedynie jej subiektywne odczucie. Nie dowodzi natomiast zastosowania przesłanek do dokonania wykładni wskazanego orzeczenia.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.