Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Linska - Wawrzon Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Sędzia WSA Joanna Wierchowicz Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2010 r. wniosku A.C. o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie ze skargi Gminy na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odwołania ze stanowiska Zastępcy Burmistrza postanawia: odmówić dopuszczenia A.C. do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym w charakterze uczestnika postępowania.
Działając w imieniu M.G. oraz A.C. adwokat J.S. złożył w dniu 7 kwietnia 201 Or. w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gorzowie Wlkp. wniosek o dopuszczenie swoich mocodawców do udziału w postępowaniu sądowym w sprawie ze skargi ze skargi Gminy na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia [...] grudnia 2009r. nr [...] w przedmiocie odwołania ze stanowiska Zastępcy Burmistrza. Uzasadniając wniosek pełnomocnik wskazał, iż "w toku postępowania jednocześnie swój udział zgłosili" Burmistrz, jego Zastępca oraz Miejski Klub Sportowy, "jako zainteresowani wynikiem postępowania w sprawie"; wobec których zaskarżone zarządzenie niesie skutki prawne. Jednocześnie pełnomocnik wnioskodawców podniósł, iż bezsporną okolicznością jest, iż A.C. pozostaje zainteresowany wynikiem postępowania, zaś skutki skarżonego zarządzenia mają wpływ na jego interes prawny.
Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odmówił dopuszczenia A.C. do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym w charakterze uczestnika.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł A.C., zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę postanowienia, a mających wpływ na jego treść, polegającą na uznaniu, iż A.C. nie wykazał interesu prawnego stosowanie do art. 33 § 2 p.p.s.a., w sytuacji gdy interes taki de facto istnieje, a skarżący dał temu wyraz we wniosku z dnia 7 kwietnia 2010 r. o dopuszczeniu go do udziału w postępowaniu. Wskazując na powyższy zarzut, żalący się wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zażalenie zasługuje na uwzględnienie, jednakże z innych względów niż w nim przedstawione.
Naczelny Sad Administracyjny, odwołując się literatury prawniczej wskazał, że zgodnie z treścią art. 90 § 1 p.p.s.a., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, posiedzenia sądowe są jawne, a sąd orzekający rozpoznaje sprawy na rozprawie i zaznaczenia wymaga, iż posiedzenie sądowe jest terminem o najszerszym znaczeniu i obejmuje swoim zakresem tak posiedzenia jawne, jak i posiedzenia niejawne, z tym, że co do zasady posiedzenia jawne są rozprawami i tylko wyjątkowo nie muszą one mieć takiej formy.
Naczelny Sad Administracyjny zaakcentował również kwestię porównania przepisu art. 90 p.p.s.a. z jego konstytucyjnym wzorcem tj. art. 45 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, ustanawiającego zasadę "prawa do sądu" w aspekcie charakterystyki sposobu działania sądów jako rozpoznających sprawę jawnie. Wyróżnienia wymaga dwóch aspektów jawności - wewnętrznego i zewnętrznego. O ile, jawność wewnętrzna odnosi się tylko do stron (uczestników) postępowania i polega na umożliwieniu im uczestnictwa we wszystkich posiedzeniach sądu, a jej naruszenie może skutkować nieważnością postępowania z uwagi na pozbawienie strony możności obrony swoich praw, o tyle jawność zewnętrzna oznacza jawność postępowania wobec publiczności, a więc otwarty wstęp osób pełnoletnich na posiedzenia jawne sądu . W tym też zakresie Naczelny Sąd Administracyjny odwołał się do orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, który zwracał uwagę też na to, iż o ile wzorcem dla zaistnienia jawności wewnętrznej jest art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, to dla wprowadzenia ograniczeń w tej jawności niezbędnym jest odwołanie się do wyższego standardu, określonego w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Dlatego, zgodnie ze wskazanym wyżej art. 90 § 1 p.p.s.a. "Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, posiedzenia sądowe są jawne, a sąd orzekający rozpoznaje sprawy na rozprawie". W konsekwencji zdaniem Naczelnego Sadu Administracyjnego, stwierdzić trzeba, iż rozpoznanie określonej sprawy na posiedzeniu niejawnym jest możliwe tylko wówczas, gdy tak stanowi przepis szczególny.