Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 5 października 2011 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku P.T. o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na postanowienie Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania p o s t a n a w i a : ustanowić adwokata.
Dnia 28 września 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek P.T. o przyznania prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie ustanowienia adwokata.
W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że otrzymuje rentę w wysokości 1.730 zł.
P.T. wskazał, że posiada dwójkę dzieci a jego konkubina jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Nadto skarżący oświadczył, że na zakup lekarstw przeznacza miesięcznie około 60 zł. W uzupełnieniu złożonego wniosku skarżący przedłożył między innymi wyciąg z rachunku bankowego.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Zasadą jest, iż prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów postępowania sądowego, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. W literaturze wskazuje się, że prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu. Tytułem przykładu można wymienić osoby bezrobotne, korzystające z pomocy społecznej czy otrzymujące bardzo niskie świadczenia emerytalno-rentowe (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Analiza sytuacji materialnej P.T. prowadzi do wniosku, że została spełniona przesłanka o której mowa w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Zważyć trzeba, że łączny dochód skarżącego wynosi 1.860 zł (netto).
P.T. posiada dwójkę małoletnich dzieci a jego konkubina jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Z wyciągu z rachunku bankowego wynika, że skarżący posiada zadłużenie (-1.394,39 zł). W świetle zasad doświadczenia życiowego uprawniony jest wniosek, że środki pieniężne posiadane przez skarżącego pozwalają jedynie na zabezpieczenie podstawowych potrzeb życiowych jego rodziny.
W sprawie nie występują racjonalne przesłanki mogące podważyć wiarygodność oświadczenia skarżącego odnośnie jego sytuacji majątkowej.
Uzasadniona jest zatem teza, że wniosek P.T. zawiera usprawiedliwione podstawy
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.