Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krzysztof Armański po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu M.K. od postanowienia Starszego referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Kielcach z dnia 12 września 2018 r. sygn. akt II SA/Ke 770/17 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M.K. na postanowienie Wojewody Świętokrzyskiego z dnia [...] lipca 2017 r. znak: [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 12 września 2018r. Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Kielcach odmówił M.K. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego.
W uzasadnieniu referendarz wskazał, że rozpoznając kolejny (trzeci złożony na formularzu PPF) wniosek M.K. o przyznanie prawa pomocy wziął pod uwagę sposób działania skarżącego w niniejszej sprawie, oceniając go z uwzględnieniem wiedzy posiadanej z urzędu, tj. biorąc pod uwagę, że skarżący jest lub był stroną co najmniej kilku innych postępowań przed WSA w Kielcach. W postępowaniach tych, tak jak w sprawie niniejszej, stosował i stosuje on podobne zachowania - wielokrotnie składa wnioski o udzielenie prawa pomocy na zwykłych pismach (pomimo, że na podstawie dotychczas prowadzonych spraw sądowoadministracyjnych ma świadomość wymogów formalnych wniosków o prawo pomocy), formularze PPF nadsyłane na wezwanie Sądu są niepodpisane, dane w nich zawarte nie są wystarczające do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy, skarżący nie nadsyła również wszystkich dodatkowych dokumentów i wyjaśnień do złożenia których jest wezwany na mocy zarządzeń wydanych w trybie art. 255 p.p.s.a. Zdaniem referendarza działania skarżącego noszą cechy nadużycia prawa do sądu i powinny skutkować odmową przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
W ustawowym siedmiodniowym terminie skarżący złożył sprzeciw od w/w orzeczenia. Zarzucił w nim, że złożył wymagany przez przepisy formularz PPF, w którym przedstawił swoją sytuację materialną, dochody, stan rodzinny i posiadany majątek. Do wniosku dołączył wymagane dokumenty. W zaskarżonym postanowieniu referendarz wskazał, iż działania skarżącego są celowe i notoryczne oraz, że skarżący nie nadsyła wszystkich dodatkowych dokumentów i wyjaśnień. Podniósł, że zobowiązania zawarte w zarządzeniu referendarza dotyczyły w części materii, w zakresie której dokumenty znajdują się w posiadaniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, zatem jest to wiedza posiadana z urzędu. Twierdzenia wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia cechuje zdaniem skarżącego niechęć i brak obiektywizmu w stosunku do wnioskodawcy. Referendarz w uzasadnieniu postanowienia zarzuca mu nierzetelność i sugeruje, że nie powinien korzystać z przysługujących mu uprawnień.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy (§ 1). W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (§ 2). Jak wynika z art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy przysługuje osobie, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (prawo pomocy w zakresie całkowitym - pkt 1), bądź osobie, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (prawo pomocy w zakresie częściowym - pkt 2).