Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Sylwester Miziołek po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016r. na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi [...] na decyzję Wojewody z dnia [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego p o s t a n a w i a : odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Decyzją z dnia [...] Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] o wymeldowaniu G. K. z pobytu stałego z lokalu w miejscowości Kajetanów 23, gmina Zagnańsk. Rozstrzygnięcie to zostało doręczone pełnomocnikowi G. K. - jego matce Apolonii K. w dniu 26 sierpnia 2016r.
W dniu 27 września 2016r. G. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na ww. rozstrzygnięcie organu II instancji, domagając się jednocześnie przywrócenia terminu do jej wniesienia. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że jego matka - z racji podeszłego wieku - nie opatrzyła otrzymanej decyzji datą doręczenia oraz nie była w stanie sobie jej przypomnieć. W konsekwencji G. K. nie miał możliwości prawidłowego ustalenia terminu do wniesienia skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016r. poz. 718), zwanej dalej ustawą P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Jednym z warunków skuteczności wniosku o przywrócenie uchybionego terminu jest dochowanie, określonego w art. 87 § 1 ustawy P.p.s.a., terminu do wniesienia tego wniosku, który wynosi 7 dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2).
W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Pojęcie winy strony w uchybieniu terminowi w postępowaniu sądowym obejmuje swym zakresem także winę osób trzecich, które strona upoważniła do dokonania określonej czynności. W przypadku występowania za pośrednictwem pełnomocnika, ryzyko negatywnych skutków zachowań pełnomocnika ponosi bowiem mocodawca (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 29 czerwca 2011r., sygn. akt II OZ 525/11, z dnia 26 listopada 2007r., sygn. akt I FZ 509/07, z dnia 18 października 2007r., sygn. akt I FZ 421/07). W konsekwencji podmiot reprezentowany nie może skutecznie podnosić braku swojej winy w uchybieniu terminowi, które zostało spowodowane (nastąpiło z winy) przez jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika (tak J. P. Tarno [w:] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2010r., s. 245). Przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadniają także niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw, czy też nieznajomość prawa (por. postanowienie NSA z dnia 9 czerwca 2011r., sygn. akt: I OZ 402/11, LEX nr 821331).
Odnosząc się do treści złożonego w niniejszej sprawie wniosku należy wskazać, że w postanowieniu z dnia 16 stycznia 2009r., sygn. akt I OZ 966/08 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie uzasadniają przywrócenia uchybionego terminu okoliczności takie jak podeszły wiek, czy nawet ogólnie zły stan zdrowia (por. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2002r., sygn. akt II UZ 90/01, OSNPUS 2003 nr 24, poz. 602). Instytucja przywrócenia terminu ma bowiem charakter wyjątkowy i nie jest możliwa w sytuacjach, gdy strona (bądź jej pełnomocnik) dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadnia nawet choroba wymagająca leżenia, jeżeli skarżący mógł nadać pismo w ustawowym terminie korzystając z pomocy domowników (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2004r., OZ 809/04, niepubl.).
Mając na uwadze treść wskazanych wyżej przepisów, jak również przytoczone orzecznictwo skarżący nie uprawdopodobnił - w ocenie Sądu - że nie ponosi winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. W tym zakresie za niewystarczające należy uznać wyjaśnienia o podeszłym wieku pełnomocnika skarżącego (którego działania i zaniedbania bezpośrednio obciążają stronę), który nie był w stanie przypomnieć sobie daty doręczenia mu decyzji organu odwoławczego. Niezależnie od powyższego nie sposób podzielić stanowiska G. K. o tym, że nie miał możliwości prawidłowego ustalenia terminu do wniesienia skargi. Skoro bowiem skarżący nie wiedział dokładnie, kiedy doręczono decyzję Wojewody jego matce, to powinien był przyjąć najbezpieczniejszą dla niego końcową datę na wniesienie skargi, która przypadała 30 dni po wydaniu tego rozstrzygnięcia, to jest 23 września 2016r. Tymczasem skarga została wniesiona w dniu 27 września 2016r., z 1 - dniowym uchybieniem ustawowego terminu, liczonego od daty doręczenia decyzji pełnomocnikowi.
Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji - na podstawie art. 86 § 1 w zw. z art. 87 § 2 ustawy P.p.s.a.