Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym : Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku S. T. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia [...], sygn. [...] oddalającego skargę S. T. na decyzję Wojewody z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wznowienia postępowania postanawia odmówić przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
W dniu [...] grudnia 2007 r. wpłynął do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosek skarżącej S.T. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 września 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 1208/05 oddalającego skargę S. T. na decyzję Wojewody z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wznowienia postępowania.
Jednocześnie razem z przedmiotowym wnioskiem złożony został wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz.1270 z późn. zm.) przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym możliwe jest wówczas, gdy strona nie dokonała tej czynności bez swojej winy. Zgodnie zaś z art. 87 § 2 cytowanej ustawy w piśmie zawierającym wniosek o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Zgodnie z ugruntowanymi poglądami doktryny i orzecznictwa, brak winy strony w dokonaniu czynności procesowej ma miejsce wtedy, gdy istnieje przeszkoda uniemożliwiająca zachowanie terminu i gdy strona nie może usunąć tej przeszkody przy użyciu największego w danych okolicznościach wysiłku. Kryterium braku winy, jako przesłanka przywrócenia terminu, wiąże się zatem z obowiązkiem strony do zachowania szczególnej staranności przy prowadzeniu własnych spraw, w tym przy dokonywaniu czynności procesowych. Przywrócenie terminu nie jest więc dopuszczalne, gdy strona dopuściła się chociażby lekkiego niedbalstwa, przy przyjęciu obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od osoby należycie dbającej o swoje interesy.
O braku winy w niedopełnieniu obowiązku zachowania terminu do dokonania czynności procesowej można zatem mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nagłej, niezależnej od woli skarżącego i nie dającej się przezwyciężyć (np. przerwa w komunikacji, nagła choroba, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar itp.).
Jako chybione należy uznać zatem argumenty S. T., że uchybiła terminowi do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku, gdyż nie mogła przybyć na rozprawę w dniu 17 września 2007 r., bowiem przebywała we W. na zaproszenie od dnia [...] września do [...] grudnia 2007 r.
Przede wszystkim należy zauważyć, że skarżąca została prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy przed opuszczeniem kraju, tj. w dniu 17 sierpnia 2007 r. (dowód doręczenia zawiadomienia w aktach sprawy). Wprawdzie obecność na rozprawie nie jest obowiązkiem strony, ale jej prawem, jednakże strona należycie dbająca o swoje interesy i zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy winna mieć świadomość ewentualnych ujemnych konsekwencji nieobecności na rozprawie. W przypadku, gdy nie może w niej uczestniczyć, zawsze ma prawo złożenia wniosku o odroczenie terminu rozprawy i wyznaczenie nowego, tak aby mogła brać w niej udział. Jeśli jednak świadomie rezygnuje z uczestnictwa w rozprawie ma możliwość późniejszego wglądu do akt i dowiedzenia się o treści zapadłego wyroku. Brak zainteresowania ze strony skarżącej wynikiem postępowania nie uzasadnia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że skarżąca miała możliwość i czas, przy zachowaniu minimum staranności i dbałości o swoje interesy, by ustanowić pełnomocnika w sprawie, który reprezentowałby ją na rozprawie, wysłuchał treści wyroku i ewentualnie złożył wniosek o jego uzasadnienie na piśmie, a więc dopilnowałby wszystkich koniecznych formalności. Wiedząc o wyjeździe skarżąca mogła również zgłosić wniosek o odroczenie terminu rozprawy. Do dokonania powyższych czynności nie jest wymagana specjalistyczna wiedza, czy szczególna znajomość przepisów prawa.
Działania skarżącej należy ocenić więc w kategoriach zawinionego zaniedbania, które nie może stanowić przesłanki przywrócenia terminu.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji w oparciu o art. 86 § 1 w związku z art. 87 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ((Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz.1270 z późn. zm.).