Dnia 24 lutego 2012 roku Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi - Wydział II - Leszek Foryś po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2012 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku W. i J. G. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi W. i J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia odmówić skarżącym przyznania prawa pomocy. lf
II SA/Łd 30/12
Uzasadnienie
Ja. i W. G. zwrócili się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi o zwolnienie ich od kosztów sądowych, w sprawie z ich skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.
Ze złożonego na urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej oraz z oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym, a także z dodatkowych dokumentów złożonych na wezwanie referendarza sądowego wynika, że skarżący prowadzą gospodarstwo domowe wraz z 22-letnim synem Ł.G. Skarżący posiadają gospodarstwo rolne o powierzchni 10,6 ha. Skarżąca osiąga dochody z tytułu stosunku pracy w wysokości 1742 zł brutto, zaś skarżący zadeklarował dochody z gospodarstwa rolnego w wysokości 1054,41 zł miesięcznie. Z nadesłanych dokumentów wynika ponadto, że skarżący uzyskali w dopłaty do produkcji rolnej na rok 2011 w łącznej wysokości 13 436,89 zł. Z kolei syn skarżących wykazał dochody ze stosunku pracy w kwocie 1930 zł brutto. Strony wskazały, że na ich majątek składa się także samochód osobowy Fiat Uno (rok produkcji 1997) oraz ciągnik rolniczy (rok produkcji 1994), a ich syn posiada samochód Mercedes Vito z 1998 r. Skarżący posiadają zobowiązania kredytowe - kredyt hipoteczny w wysokości 80 000 zł, którego raty kwartalne wynoszą ok. 2000 zł, kredyt na wznowienie produkcji w gospodarstwie rolnym, w którym wystąpiła susza w wysokości 7600 zł, spłacany w ratach rocznych po 2534 zł. Dodatkowo skarżąca zaciągnęła pożyczkę w zakładzie pracy z przeznaczeniem na remont domu w wysokości 7000 zł, której miesięczna rata wynosi ok. 200 zł. Skarżący posiadają kredyt odnawialny w rachunku bieżącym na kwotę 3900 złotych, z którego ciągle korzystają. W uzasadnieniu wniosku skarżący oświadczyli, że ich syn, mimo podjęcia w listopadzie 2011 r. pracy, jest wciąż na ich utrzymaniu. Zmuszony jest powiem skończyć odpowiednie kursy, których koszt wynosi 2000 zł. Skarżąca oświadczyła również, że jest pod opieką poradni rehabilitacyjnej i urologicznej, cierpi na zapalenie błony śluzowej żołądka.
Referendarz sądowy zważył, co następuje:
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, mającą na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 ze zm.). Wskazać jednak należy, iż prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa, czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, opubl. Lex nr 75481).