Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Jarosław Harczuk po rozpoznaniu w dniu 16 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi M.W. w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego w sprawie II SAB/Lu 19/07 dotyczącej świadczeń z pomocy społecznej p o s t a n a w i a przyznać M.W. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie radcy prawnego, którego wyznaczy Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych.
M.W. w skardze z dnia 19 września 2007 r. wniósł o przyznanie prawa pomocy. Wobec tego, że zgodnie z art. 252 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "ppsa", wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru, działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 5 ppsa i art. 257 ppsa wezwano skarżącego do nadesłania w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania wezwania wypełnionego urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy symbol PPF, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Wraz z wezwaniem skarżącemu przesłano druk urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy symbol PPF. W zakreślonym terminie (data na prezentacie) skarżący złożył wypełniony urzędowy formularz wniosku wnosząc o ustanowienie radcy prawnego.
Referendarz sądowy stwierdził, że:
Wniosek o przyznanie prawa pomocy zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do art. 246 § 1 pkt 2 ppsa, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Przesłanka przyznania prawa pomocy osobie fizycznej sformułowane w art. 246 § 1 pkt 2 ppsa oparta jest na zwrotach szacunkowych, których samodzielne stosowanie wywołuje konieczność oszacowania wystąpienia określonego w zwrocie szacunkowym stanu faktycznego. Dlatego oceniając zasadność wniosku należy wziąć pod uwagę z jednej strony wysokość obciążeń finansowych związanych z danym postępowaniem, a z drugiej możliwości finansowe strony wnoszącej o przyznanie prawa pomocy. Przy czym muszą być to możliwości realne, istniejące w chwili składania wniosku. Ciężar dowodu okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa na stronie wnoszącej o jego przyznanie. Przytoczone we wniosku strony okoliczności, jak również przedstawione przez nią dokumenty powinny, zatem wskazywać na okoliczności uzasadniające przyznanie prawa pomocy.
Minimalne wynagrodzenie radcy prawnego ustanowionego w sprawie niniejszej dla reprezentowania skarżącego wynosi 240 złotych netto (§14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz.U. z 2002 r. Nr 163. poz. 1349 ze zm.) - 292,80 złotych brutto (§ 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).
Z oświadczenia skarżącego wynika, że samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, utrzymuje się ze świadczenia z pomocy społecznej w kwocie (...) złotych, jest właścicielem mieszkania o powierzchni (...) m2 i (...) arów nieruchomości gruntowej.
W ocenie referendarza sądowego skarżący wykazał, że bez uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania nie jest w stanie ponieść minimalnego wynagrodzenia radcy prawnego. Miesięczny dochód skarżącego wynosi (...) złotych zaś minimalne wynagrodzenie radcy prawnego ustanowionego dla reprezentowania skarżącego w niniejszej sprawie wynosi 292,80 złotych brutto. Porównanie obu kwot jednoznacznie wskazuje, że skarżący nie ma realnych możliwości poniesienia minimalnego wynagrodzenia radcy prawnego. Okoliczność ta świadczy również o tym, że poniesienie przez skarżącego kosztu minimalnego wynagrodzenia radcy prawnego spowoduje uszczerbek w koniecznych dla niego kosztach utrzymania, niezależnie od rzeczywistej wysokości tych kosztów. Z tego powodu referendarz sądowy ustanowił dla skarżącego radcę prawnego, którego wyznaczy Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych.
Wobec powyższego referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 ppsa i art. 246 § 1 pkt 2 ppsa orzekł jak w sentencji.