Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Kozicka - spr. po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. D. na postanowienie Burmistrza Strzelec Opolskich z dnia 4 lutego 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie przyznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego postanawia odrzucić skargę.
A. D. (dalej zwany jako "skarżący") wniósł skargę na postanowienie Burmistrza Strzelec Opolskich z 4 lutego 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania, w sprawie przyznanych decyzją z 15 października 2013 r. świadczeń z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 października 2013 r. do 30 września 2014 r. dla D. D., jego syna.
Skarżący wniósł również o przyznanie prawa pomocy przez ustanowienie mu pełnomocnika, a wniosek ten został zarejestrowany w repertorium sądowym pod sygn. akt II SPP/Op 68/20.
Postanowieniem z dnia 2 listopada 2020 r., sygn. akt II SPP/Op 68/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odmówił przyznania prawa pomocy skarżącemu z uwagi na oczywistą bezzasadność jego skargi. Jako podstawę wydanego rozstrzygnięcia Sąd wskazał art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej jako p.p.s.a.), zgodnie z którym prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
Na opisane postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy, skarżący nie złożył środka odwoławczego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
Skargę A. D., należało odrzucić.
Skarga ta dotyczy postanowienia organu pierwszej instancji, tj. Burmistrza Strzelec Opolskich z 4 lutego 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie przyznanych decyzją tego organu z 15 października 2013 r. świadczeń z funduszu alimentacyjnego dla syna skarżącego - D. D., w okresie od 1 października 2013 r. do 30 września 2014 r.
Zgodnie z pouczeniem zawartym w objętym skargą postanowieniu, skarżący nie zgadzając się z nim, mógł złożyć na nie zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu, jako organu drugoinstancyjnego, w terminie 7 (siedmiu) dni od dnia jego otrzymania. Od rozstrzygnięcia tego organu, orzekającego jak wskazano powyżej - jako organ odwoławczy, stronie skarżącej przysługiwałaby skarga do tut. Sądu.
Wyjaśnić przy tym należy, że skoro skarżącemu przysługiwało zażalenie do organu odwoławczego, to tym samym ten środek zaskarżenia powinien złożyć zanim uruchomi kontrolę sądową kwestionowanego przez nią orzeczenia. Tymczasem, jak wskazano powyżej, z prawa tego strona nie skorzystała przez co tym samym nie dopełniła obowiązku wyczerpania środków zaskarżenia, stanowiącego warunek sine gua non (konieczny) do skutecznego uruchomienia postępowania sądowoadministracyjnego.
Wniesiona przez skarżącego skarga na postanowienie organu pierwszej instancji, w sytuacji przysługiwania na nie zażalenia do organu drugiej instancji, jest niedopuszczalna. Rozpoznanie takiej skargi przez Sąd, stanowiłoby bowiem naruszenie fundamentalnej zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.
Zgodnie natomiast z art. 52 § 1 p.p.s.a., warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich, co jednak w niniejszej sprawie nie wystąpiło.
Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.).
Wyczerpanie środków zaskarżenia, o których mowa w przywołanym wyżej art. 52 § 2 p.p.s.a. przed złożeniem skargi do sądu administracyjnego, stanowi podstawową przesłankę dopuszczalności skargi, czyli warunek prawidłowego zaskarżenia określonego aktu. Obowiązek ten wynika z założenia, że Sąd nie zastępuje i nie wyręcza organów administracji wyższego stopnia i nie narusza podstawowej zasady dwuinstancyjności postępowania. Zasada dwuinstancyjności daje natomiast stronie prawo domagania się dwukrotnego merytorycznego rozpatrzenia jej sprawy przez dwa różne organy administrujące. Rangę tej zasady potwierdza art. 78 Konstytucji RP, w myśl którego "każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji".
Mając powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art. 58 ust. 1 pkt 6 p.p.s.a. uznał, że skarga jest niedopuszczalna i orzekł o jej odrzuceniu, jak w sentencji.