Wnosząc skargę za pośrednictwem organu skarżąca uiściła jednocześnie na rachunek Sądu wpis od skargi w kwocie 100 zł.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w O. wniósł o oddalenie w całości skargi na bezczynność organu w przedmiocie wniosku strony o ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego oraz zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania.
Na rozprawie przed Sądem pełnomocnik organu podtrzymał dotychczasową argumentację wskazując, iż żaden przepis prawa nie pozwalał organowi na przyjęcie, iż osoba G. R. jest tożsama z osobą G. R. Ponadto podniósł, że zastosowane w sprawie przepisy nie zostały dotychczas podważone przez Trybunał Konstytucyjny, a naruszenia przepisów wspólnotowych nie zostały w żaden sposób opisane i uzasadnione. Wniósł również o zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
skargę należało odrzucić, jako niedopuszczalną. Podjęcie tego rodzaju proceduralnego rozstrzygnięcia w sprawie, które uniemożliwia Sądowi wypowiedzenie się co do kwestii merytorycznych podnoszonych w skardze, uzasadnione jest tym, że Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Przesłankami tymi są: niewłaściwość sądu (pkt 1), wniesienie po terminie (pkt 2), nieuzupełnienie braków formalnych (pkt 3), zawisłość sprawy (pkt 4), brak zdolności sądowej lub procesowej (pkt 5) oraz niedopuszczalność z innych przyczyn (pkt 6), która występuje m.in. w razie niewyczerpania środków zaskarżenia. Zgodnie z art. 52 § 1 P.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2). Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa (§ 3). W przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (§ 4).
Z treści przytoczonych uregulowań wynika, iż warunkiem uruchomienia postępowania sądowoadministracyjnego jest wykorzystanie przez skarżącego określonych środków służących weryfikacji kwestionowanych aktów lub czynności. Poza tym zauważyć trzeba, iż unormowanie zawarte w art. 52 § 3 P.p.s.a. wskazuje wprost, że przepisy te należy odczytywać w kontekście regulacji objętych przepisem art. 3 § 2 P.p.s.a., wyznaczających zakres przedmiotowy postępowania sądowoadministracyjnego. Ostatnio wymieniony przepis wskazuje rodzaje aktów i czynności podlegających kognicji sądu administracyjnego, na które przysługuje skarga. Można wśród nich wyróżnić dwie zasadnicze grupy, z których pierwsza to grupa indywidualnych rozstrzygnięć organów administracji publicznej, podejmowanych w sformalizowanym postępowaniu administracyjnym jurysdykcyjnym, egzekucyjnym i zabezpieczającym, czyli decyzje i postanowienia, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 1-3 P.p.s.a. oraz bezczynność organów w tym zakresie, polegającą na niewydaniu decyzji lub postanowienia w powyższych postępowaniach (art. 3 § 2 pkt 8). Drugą grupę stanowią natomiast wszystkie pozostałe akty lub czynności, określone w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. i interpretacje przepisów podatkowych (pkt 4a) oraz akty prawa miejscowego i inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego, jak również akty nadzoru nad działalnością tych organów (art. 3 § 2 pkt 5-7), a nadto bezczynność organów w odniesieniu do aktów i czynności określonych w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a P.p.s.a. Powyższe rozróżnienie ma w świetle art. 52 P.p.s.a. istotne znaczenie dla ustalenia, jaki środek powinien poprzedzać wniesienie skargi do sądu. Dla grupy pierwszej będą to środki zaskarżenia wymienione w art. 52 § 2 P.p.s.a., natomiast dla grupy drugiej - wezwanie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa, określone w art. 52 § 3 i 4 P.p.s.a.