Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 22 października 2012r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. K. i L. K. na pismo Wojewodę Opolskiego z dnia 29 czerwca 2012 r., nr [...] w przedmiocie przejęcia rzeczy porzuconych postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia 15 maja 2012 r. Z. K. i L. K. zwrócili się do Starosty Głubczyckiego, na zasadzie art. 183 Kodeksu cywilnego, o uznanie rzeczy A. K. wymienionych w wykazie, za rzeczy porzucone. Wyjaśnili, że w/w zamieszkiwał w zabudowaniach wnioskodawców i zmarł w dniu 1 grudnia 2010 r., a po zmarłym pozostało szereg rzeczy ruchomych, które zostały spisane komisyjnie i zabezpieczone. Po dokonaniu wymienionych czynności wnioskodawcy zwrócili się na piśmie do syna zmarłego - A. K., aby po przeprowadzeniu postępowania spadkowego, spadkobiercy odebrali rzeczy zmarłego. Wobec nie zgłoszenia się spadkobierców po odbiór rzeczy w ciągu 1,5 roku uznali wniosek o uznanie rzeczy za porzucone za zasadny. Domagali się również od organu, na zasadzie
§ 3 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rzeczy znalezionych, aby Starosta odebrał porzucone rzeczy i sam je przechowywał. Natomiast na podstawie art. 186 Kodeksu cywilnego zażądali znaleźnego, zwłaszcza wobec poniesienia znacznych kosztów związanych z przechowaniem rzeczy.
W odpowiedzi na powyższe Starosta Głubczycki pismem z dnia 4 czerwca 2012 r. wyjaśnił, że zgodnie z art. 922 § Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą śmierci na jego spadkobierców. Uznał, że w sprawie brak jest podstaw do uznania rzeczy ruchomych pozostawionych po zmarłym jako porzuconych, gdyż brak jest w tym przypadku zamiaru właściciela do wyzbycia się własności tych rzeczy. Wobec tego, rzeczy wyszczególnione w wykazie nie należy traktować jako rzeczy zagubione. Nie mają zatem do nich zastosowania przepisy
§ 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie rzeczy znalezionych (Dz.U. Nr 22, poz. 141 ze zm.), określające Starostę Głubczyckiego jako organ właściwy do przechowania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru.
Z. K. i L. K. pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. nazwanym "odwołaniem od decyzji" Starosty Głubczyckiego, wnieśli do Wojewody Opolskiego o zmianę kwestionowanego pisma Starosty Głubczyckiego podnosząc, że organ ten nie nazwał swego pisma decyzją, ani nie pouczył ich o środkach zaskarżenia. Ustosunkowując się do argumentacji Starosty Głubczyckiego podnieśli, że przepis art. 183 § 2 Kodeksu cywilnego, a także § 15 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rzeczy znalezionych wyraźnie stanowią, że przepisy o rzeczach znalezionych stosuje się do rzeczy porzucanych bez zamiaru wyzbycia się ich własności. Ponadto, skoro przez ponad 1,5 roku spadkobiercy A. K. nie zgłaszają się po rzeczy pozostawione po zmarłym, jest oczywistym, że te rzeczy zostały porzucone.
Starosta Głubczycki pismem z dnia 21 czerwca 2012 r., działając w oparciu o przepis art. 231 Kodeksu postępowania administracyjnego, przekazał Wojewodzie Opolskiemu do rozpatrzenia skargę Z. K. i L. K. z dnia 18 czerwca 2012 r. Wskazał, że właściwym do rozpatrzenia skargi w myśl art. 229 pkt 2 Kodeksu jest wojewoda. Podniósł, że zgodnie z art. 183 § 2 Kodeksu cywilnego, przepisy o rzeczach znalezionych stosuje się odpowiednio do rzeczy porzuconych bez zamiaru wyzbycia się własności, jak również do zwierząt, które zabłąkały się lub uciekły. Natomiast wskazując na § 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rzeczy znalezionych, wskazał jaki organ jest właściwy do odbierania zawiadomienia o znalezieniu rzeczy zagubionych, jeżeli znalazca nie wie, kto jest uprawniony do odbioru rzeczy.