Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Małgorzata Futera po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku K.S. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi na orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy z dnia [...] listopada 2017 r. w przedmiocie uzupełnienia orzeczenia lekarskiego nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej postanawia odmówić przyznania prawa pomocy
II SA/Rz 1293/17
U Z A S A D N I E N I E
Skarżący w sprawie opisanej w sentencji niniejszego postanowienia wniósł o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów postępowania oraz o ustanowienie adwokata. W treści formularza PPF w rubryce nr 5 dotyczącej zasadności wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący odniósł się wyłącznie do kwestii merytorycznych dotyczących jego sprawy, nie zaś do swojej sytuacji materialnej (uczynił tak również we wniosku złożonym na nieaktualnym już wzorze formularza z dnia 18 stycznia 2018 r.). Jako majątek skarżący wskazał dom o pow. 70 m² z 1978 r., wartości 150.000 zł (do remontu), a jako stan majątkowy osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym ¼ domu po zmarłej matce.
Skarżący utrzymując się z emerytury w wysokości 2.100 zł ponosi miesięcznie wydatki na energię elektryczną, opał - węgiel i drewno, ubezpieczenie domu, opłaty za wodę i ścieki, za gaz ziemny, podatek od nieruchomości, za leki i za baterie do dwóch aparatów. Skarżący wskazał syna jako osobę pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym, ale podał, że nie posiada wiedzy o zarobkach syna. Jest osobą samodzielną.
Rozpoznając wniosek stwierdzono, co następuje:
Instytucja prawa pomocy, uregulowana w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.),dalej zwana w skrócie P.p.s.a., obejmuje zwolnienie strony postępowania sądowoadministracyjnego od kosztów sądowych oraz możliwość ustanowienia zawodowego pełnomocnika: adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, rzecznika patentowego i uzależniona jest od spełnienia przez wnioskującego zawartych w przepisach przesłanek do jej przyznania; w przypadku wnioskowania o prawo pomocy w zakresie całkowitym - jak ma to miejsce w rozpoznawanej sprawie -strona winna wykazać, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Ciężar dowodu spoczywa na stronie składającej taki wniosek.
W rozpoznawanej sprawie skarżący nie powołuje się na trudności materialne i niemożność poniesienia kosztów związanych ze skargą. Skarga ta została odrzucona jako nienależąca do właściwości sądu administracyjnego, co z kolei wywołało skutek w postaci wniosku o przyznanie prawa pomocy; pierwotnie został on złożony na nieaktualnym wzorze formularza, a na wezwanie- prawidłowo uzupełniono ten brak. W uzasadnieniu obu formularzy skarżący nie powołał się na trudności materialne, ale podnosił kwestie merytoryczne związane ze sprawą. Co również istotne z punktu widzenia prawa pomocy jako osobę z którą prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wskazał syna, podając jego dochód w kwocie 3000 zł. Z kolei w treści prawidłowego wzoru formularza podał, że nie posiada wiedzy o zarobkach syna. Oba wnioski dzieliła różnica zaledwie 11 dniu, jeżeli liczyć datę ich wniesienia do Sądu. Zatem trudno traktować oświadczenie skarżącego jako wiarygodne i zaliczyć wnioskodawcę do osób spełniających kryteria przyznania prawa pomocy, tak w zakresie częściowym jak i całkowitym. Nie jest to możliwe również dlatego, że skarżący uniemożliwił przeprowadzenie analizy ekonomicznej jego wydatków; nie wskazał kwot stałych wydatków, które ponosi cyklicznie w związku z prowadzeniem gospodarstwa domowego. W związku z ubieganiem się o przyznanie pewnych preferencji ekonomicznych w prowadzonym postępowaniu sądowym, całkowicie zrozumiałe jest, że należy wyeksponować argumentację oraz dowody, które świadczyłyby na zasadność przyznania prawa pomocy. Natomiast w sprawie skarżący nie wykazał kosztów prowadzenia gospodarstwa domowego ani w jaki sposób dysponuje swoimi dochodami.. Konkludując, oświadczenie skarżącego należało uznać za niewiarygodne, a tym samym skarżący nie spełnia przesłanek przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym ani w zakresie częściowym.
Mając na względzie przytoczone okoliczności, na postawie art. 246 § 1 pkt 1 w związku z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.