Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2014 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku Stowarzyszenia "[...]" o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. Nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie darowizny nieruchomości - postanawia - odmówić przyznania prawa pomocy.
Stowarzyszenie "[...]" wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. Nr [...] w sprawie wyrażenia zgody na dokonanie darowizny nieruchomości.
Do sprawy tej Stowarzyszenie nadesłało złożony na urzędowym formularzu (PPPr) wniosek o przyznanie prawa pomocy. We wniosku podniesiono, że Stowarzyszenie rozpoczęło rzeczywistą działalność od 3 stycznia 2014 r. Oparta jest ona wyłącznie na pracy społecznej. Stowarzyszenie nie prowadzi działalności gospodarczej, a utrzymuje się tylko ze składek członkowskich. Na dzień 30 września 2014 r. dochód z tego tytułu wyniósł 740 zł. Poniesione wydatki na zakup koniecznych materiałów biurowych oraz koszty prowadzonej korespondencji (przesyłek) wyniosły natomiast 562,55 zł, a zatem do dyspozycji pozostała kwota 177,45 zł. Reprezentant Stowarzyszenia podniosła, że nie jest ono w stanie uiścić opłaty sądowej, nawet w symbolicznej kwocie.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Skarżące Stowarzyszenie jest uproszczoną formą stowarzyszenia regulowanego przepisami ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.), określanej dalej jako "P.o.s.". Osoby w liczbie co najmniej trzech, pragnące założyć takie stowarzyszenie, uchwalają regulamin działalności, określając w nim w szczególności jego nazwę, cel, teren i środki działania, siedzibę oraz przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie (art. 40 ust. 2 P.o.s.). W myśl art. 42 ust. 1 pkt 4 i pkt 5 P.o.s., stowarzyszenie zwykłe nie może prowadzić działalności gospodarczej, jak też przyjmować darowizn, spadków i zapisów oraz otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej. Środki na swoją działalność uzyskuje ze składek członkowskich (art. 42 ust. 2 P.o.s.).
Z brzmienia powołanych unormowań wynika, że stowarzyszenie zwykłe chcąc prowadzić określoną działalność, a zatem realizować zamierzone i określone w regulaminie cele powinno zapewnić sobie dostateczną ilość środków pieniężnych na powyższe. Regulamin Stowarzyszenia "[...]" wskazuje, że jego celem jest m. in. obrona interesów indywidualnych i zbiorowych obywateli w sprawach spornych wobec władz i instytucji wszystkich szczebli (§ 6 pkt 2 regulaminu), a realizacja tego następuje np. przez uczestnictwo w postępowaniach administracyjnych i sądowych (§ 7 pkt 2 regulaminu).
Skarżące Stowarzyszenie we wniosku o przyznanie prawa pomocy w rubryce dotyczącej zakresu żądania nie zakreśliło żadnej pozycji, ale w uzasadnieniu tego wniosku podano, że nie jest ono w stanie uiścić opłaty sądowej, nawet w symbolicznej kwocie. W oparciu o powyższe przyjęto, że strona skarżąca domaga się zwolnienia od kosztów sądowych. W myśl art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", taki zakres wniosku świadczy o ubieganiu się o przyznanie tzw. częściowego prawa pomocy. Zgodnie z kolei z art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a., przesłanką jego przyznania jest brak dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. Zaznaczenia wymaga, że przepis ten wyraźnie stanowi o tym, że wykazanie, iż wnioskodawca znajduje się w takiej sytuacji spoczywa właśnie na nim. Poza tym, nawet spełnienie przedstawionej przesłanki nie obliguje do uwzględnienia żądania strony, jako że ustawodawca posłużył się w powołanej regulacji sformułowaniem "prawo pomocy może być przyznane".