Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2015 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku E. Z. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. Z. i E. Z. na decyzję Wojewody [...] z dnia[...] marca 2015 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nieruchomości - postanawia - odmówić przyznania wnioskodawczyni E. Z. prawa pomocy.
E. Z. wezwana została do uiszczenia solidarnie ze współskarżącym A. Z. wpisu w kwocie 200 zł od ich wspólnej skargi na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nieruchomości. W odpowiedzi na powyższe skarżąca przedłożyła na urzędowym formularzu wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych. Wskazała w nim, że jest osobą samotną, ma 78 lat i pobiera niską emeryturę - 1580 zł. Przeznacza ją na utrzymanie domu, wyżywienie, leczenie i różne opłaty. Mieszka w domu o powierzchni 120 m.kw.
Z uwagi na lakoniczność powyższego wniosku wezwano składającą go do jego uzupełnienia poprzez podanie szeregu istotnych informacji z punktu widzenia rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa pomocy. W uzupełnieniu dotychczas przedstawionych danych E. Z. podała, że jej comiesięczne wydatki to: 400 zł - wyżywienie, 320 zł - leczenie, 330 zł - utrzymanie domu, 30 zł - telefon oraz 500 zł - pomoc rodzinie.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Zwolnienie od kosztów sądowych, o które ubiega się skarżąca E. Z. wchodzi w zakres częściowego prawa pomocy, jak stanowi art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Przesłankę jego przyznania ustanawia art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. i jest nią niemożność poniesienia pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Wykazanie, że wnioskodawca znajduje się w tego rodzaju sytuacji spoczywa właśnie na nim. Winien on więc w sposób wyczerpujący przedstawić wszystkie okoliczności, które są istotne z punktu widzenia wymienionego warunku udzielenia wsparcia ze środków publicznych. Należy mieć na uwadze, że powołany wyżej art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. stanowi o tzw. wydatkach koniecznych, a zatem takich, które odnoszą się do zaspokojenia podstawowych potrzeb człowieka, jak tych związanych z wyżywieniem, leczeniem, czy utrzymaniem domu. Trudno zaś do nich zaliczyć te przeznaczane na pomoc rodzinie, w sytuacji, gdy świadczenia tego rodzaju realizowane są dobrowolnie tj. nie w ramach spoczywającego na stronie obowiązku alimentacyjnego. W takiej sytuacji, przeznaczanie przez skarżącą co miesiąc kwoty 500 zł na powyższy cel nie może w żadnym razie wskazywać na zasadność jej wniosku o przyznanie prawa pomocy. Przekazywana przez skarżącą kwota przewyższa zaś wielkość obecnych kosztów sądowych (tj. w aktualnym stanie sprawy), które wynoszą 200 zł. Nie może przy tym umknąć uwadze, że koszty te obciążają solidarnie E. Z. i współskarżącego A. Z., a ich wysokość nie jest obiektywnie wysoka.
Wobec zatem faktu, że wszystkie podstawowe potrzeby strony są na bieżąco zaspokajane, a z dochodu, którym dysponuje (po pokryciu niezbędnych wydatków) pozostaje kwota wystarczająca na pokrycie zarówno obecnych, jak i tych najbardziej prawdopodobnych w przyszłości kosztów sądowych, odmówiono przyznania E. Z. żądanego przez nią prawa pomocy.
Podstawę niniejszego orzeczenia stanowi art. 258 § 1, § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.