Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Władysław Kulon po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. K. i M. K. na uchwałę Rady Miejskiej Dz. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych oraz opróżniania zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych postanawia odrzucić skargę.
Na sesji w dniu [...] r. Rada Miejska w Dz. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie ustalenia górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych oraz opróżniania zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych.
W dniu 31 maja 2013 r. wpłynęło do Urzędu Miejskiego w Dz. pismo: A.K., M.K. oraz innych stanowiące skierowane do Rady Miejskiej w Dz. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa spowodowanego m.in. w/w uchwałą nr[...].
W związku z tym, że Rada Miejska w Dz. nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie, A. i M.K. złożyli skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.
Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2013 r. tut. Sąd odrzucił skargę A. i M. K. wywodząc, że skarga została złożona po upływie terminu sześćdziesięciu dni licząc od daty wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, a więc z uchybieniem terminu do jej wniesienia,
W dniu 21 lutego 2014 r. M. i A. K. ponownie złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na uchwałę Rady Miejskiej Dz. z dnia [...] r., Nr[...], po wcześniejszym ponownym wezwaniu w dniu [...] r. do usunięcia naruszenia prawa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 , poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2 art. 52 p.p.s.a.).
W powyższych przepisach ustawodawca określił zatem warunek dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego, jakim jest wyczerpanie przysługujących stronie administracyjnych środków zaskarżenia, bądź - w określonych przypadkach - wezwanie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Zgodnie bowiem z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm., dalej u.s.g.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawa, o która mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g. nie można pojmować jako czynności nie wywołującej żadnych skutków prawnych, która może być powtarzana wielokrotnie bez ograniczeń. "Zaaprobowanie tegoż poglądu pozbawiałoby takie działanie znaczenia prawnego, byłoby zaprzeczeniem jego istoty i skutkowało destabilizacją obrotu prawnego. Takie rozumienie wezwania stawiałoby wnoszących skargi - na podstawie przepisów przewidujących skierowanie wezwania do usunięcia naruszenia prawa - w pozycji bardziej uprzywilejowanej, niż inne podmioty wnoszące skargi na podstawie innych przepisów. Ilekroć ustawodawca mówi w przepisach prawnych o środkach odwoławczych, ma na myśli prawo określonego podmiotu do jednokrotnego wniesienia danego środka od danego aktu administracyjnego. Traktując wezwanie do usunięcia naruszenia jako surogat środka odwoławczego, nie ma jednocześnie podstaw, by je traktować inaczej, niż określają to przepisy w stosunku do klasycznych środków odwoławczych w administracyjnym postępowaniu jurysdykcyjnym. Przyjęcie odmiennego poglądu byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości wszystkich podmiotów wobec prawa". Tym samym, przyjąć należy, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest czynnością prawną przysługującą konkretnemu podmiotowi w stosunku do określonej uchwały jednokrotnie (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. akt IV/SA 2613/13 za postanowieniem NSA z dnia 24 czerwca 2002 r., sygn. akt OSA 2/02 wydanym na gruncie ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz następnie powtórzonym w obecnie obowiązującym stanie prawnym w postanowieniu z dnia 20 września 2006 r., sygn. akt II GSK 212/06, a także postanowieniem NSA z dnia 13 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 754/08, postanowieniem WSA w Olsztynie z dnia 7 września 2009 r., sygn. akt II SA/Ol 605/09, Wspólnota z 2009 r., nr 38, poz. 28, podobnie postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 października 2008 r., sygn. akt II SA/Łd 678/08, postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 26 lutego 2010 r., II SA/Ol 88/10).
Z akt niniejszej sprawy wynika, iż wezwanie do usunięcia naruszenia prawa datowane na dzień 24 grudnia 2013 r. jest kolejnym wezwaniem opartym o treść art.
101 ust. 1 u.s.g. W aktach administracyjnych znajduje się bowiem wezwanie do usunięcia naruszenia prawa złożono w Urzędzie Miejskim w Dz. w dniu 31 maja 2013 r., na które Rada Miejska nie udzieliła odpowiedzi.
W związku z powyższym, mając na uwadze przepis art. 53 § 2 p.p.s.a., skargę należało wnieść w terminie 60 dni od daty wniesienia pierwszego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Kolejne bowiem wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie skutkowało ponownym otwarciem terminu do wniesienia skargi. Pismo z dnia 24 grudnia 2013 r. miało charakter wtórny i nie ma znaczenia dla oceny, czy w sprawie wyczerpano środki zaskarżenia i zachowano termin do wniesienia skargi do sądu.
Ponieważ skarga została wniesiona w dniu 21 lutego 2014 r., to nie ulega wątpliwości, że wniesiono ją z przekroczeniem terminu wskazanego w art. 53 § 2 p.p.s.a. Tym samym - jako spóźniona - podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Mając powyższe na względzie - orzeczono jak w sentencji postanowienia.