Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: asesor WSA Wojciech Śnieżyński po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Wojewody D. o wykładnię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 maja 2018 r., sygn. akt II WSA 253/18 w zakresie fragmentów uzasadnienia zawartych na str. 10 i 15 wydanego w sprawie ze skargi D. K. i B. F. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości postanawia: odmówić wykładni wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 maja 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 253/18.
Wyrokiem z dnia 4 maja 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 253/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił decyzję Wojewody D. z dnia [...] marca 2018 r., nr [...], którą to organ odwoławczy uchylił z przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia decyzję Starosty W. z dnia [...] września 2017 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.
Pismem z dnia [...] czerwca 2018 r. (data wpływu do sądu) Wojewoda D. wniósł o wykładnię wyroku w zakresie fragmentów uzasadnienia zawartych na str. 10 i 15. Wyjaśnił, że na stronie 10 zamieszczono wskazanie na możliwość zastosowania art. 136 § 1 k.p.a., natomiast na str. 15 znajduje się zalecenie, zgodnie z którym: "jeśli w toku ponownego rozpoznania sprawy, organ odwoławczy uzna, że należy jednak przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe, a przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy byłoby nadmiernie utrudnione, czyli w sprawie występują przestanki z § 4 art. 136 k.p.a., będzie uprawniony do wydania decyzji kasatoryjnej". Wnioskodawca wskazał, że powołane wskazówki i zalecenia są niejasne, albowiem ich treść zdaje się sugerować konieczność stosowania przez organ II instancji przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w kształcie nadanym ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935), która weszła w życie w dniu 1 czerwca 2017 r. Tymczasem z treści art. 16 ww. ustawy zmieniającej k.p.a. wynika, że: Do postępowań administracyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia niniejszej ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, z tym że do tych postępowań stosuje się przepisy art. 96a-96n ustawy zmienianej w art. 1. Natomiast przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w 2009 roku i wobec wydania przez Wojewodę decyzji kasatoryjnej, a następnie jej uchylenia powołanym wyrokiem WSA, nie można uznać, że zostało ono zakończone ostateczną decyzją administracyjną. W dniu 1 czerwca 2017 r. postępowanie w omawianej sprawie toczyło się przed organem odwoławczym. W efekcie, niniejszą sprawę zawisłą obecnie - ponownie - przed organem odwoławczym należy uznać za wszczętą i niezakończoną przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej k.pa. W przekonaniu Wojewody, opisane okoliczności przemawiają za uznaniem, że w badanym przypadku powinno się stosować przepisy kpa o treści obowiązującej przed 1 czerwca 2017 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Nie zachodzą podstawy do wydania orzeczenia rozstrzygającego wątpliwości, co do treści wyroku.
Stosownie do art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie można wydać na posiedzeniu niejawnym. Wykładnia może dotyczyć zarówno sentencji, jak i uzasadnienia wyroku. Konieczność dokonania wykładni konkretnego rozstrzygnięcia zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, a więc taki, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia orzeczenia powinna więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących treści rozstrzygnięcia, ale także skutków, jakie orzeczenie to ma wywołać. Wykładnia orzeczenia nie może natomiast prowadzić do nowego rozstrzygnięcia; nie może także zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Wniosek o wykładnię nie może również zmierzać do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami co do dalszego postępowania. W niniejszej sprawie w tym zakresie nie ma co do tego wątpliwości. Zresztą Wojewoda we wniosku o wykładnię wskazał właściwe brzmienie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, na podstawie których prowadzić powinien postępowanie, tj. obowiązujących przed zmianą dokonaną na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r., poz. 935). Przywołany natomiast przez Sąd przepis art. 136 § 1 k.p.a. w redakcji obowiązującej od 1 czerwca 2017r. ma taką samą treść jak przepis art. 136 k.p.a. przed wskazaną zmianą. Z kolei przywołanie na stronie 15 uzasadnienia § 4 art. 136 k.p.a. miało jedynie na celu pomoc w normatywnym odniesieniu się do sytuacji (sąd użył w tym miejscu sformułowania: "Na koniec można jeszcze dodać (...)"), w której organ odwoławczy znajduje podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. W tym zakresie nowelizacja k.p.a., która obowiązuje od 1 czerwca 2017 r., potwierdza ugruntowane w orzecznictwie sądowym stanowisko, na podstawie którego, obowiązkiem organu odwoławczego jest dążenie do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia, ponieważ wydanie decyzji przewidzianej w art. 138 § 2 k.p.a. ma charakter wyjątkowy. Decyzja ta nie może być wydana w innych sytuacjach niż te, które zostały określone w tym przepisie. W tym celu organ odwoławczy powinien wykorzystać uzupełniające postępowanie dowodowe, chyba że przeprowadzenie takiego postępowania byłoby nadmiernie utrudnione. Sąd we wskazanym wyroku wyraził przy tym jednoznaczne stanowisko, że jeżeli pomimo przeprowadzenia postępowania uzupełniającego, ewentualnie uzasadnionej rezygnacji z jego przeprowadzenia, organ odwoławczy stwierdzi konieczność wydania raz jeszcze decyzji na podstawie art. 138 § k.p.a., to w przeciwieństwie do uchylonej decyzji z dnia [...] marca 2018 r., z uzasadnienia tej nowej decyzji powinny wynikać w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości powody takiego rozstrzygnięcia. Całość więc wypowiedzi sądu, a nie powołanie się na konkretną jednostkę redakcyjną aktu prawnego, decyduje o tym, czy wymagania z art. 141 § 4 p.p.s.a. zostały spełnione w zakresie wskazani a co do dalszego postępowania.
W ocenie Sądu, nie występuje więc zagadnienia wymagające wyjaśnienia w trybie art. 158 p.p.s.a. w zakresie przedstawionym we wniosku. Wyrok jest kompletny, zawiera rozstrzygnięcie, a jego uzasadnienie nie budzi wątpliwości. Uzasadnienie wyroku podane zostało czytelny, zawiera ocenę prawną i wskazuje na przyczyny oddalenia skargi. Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 158 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.