Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosków M. Ś.i K. Ś. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia ... w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na nadbudowę części budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W dniu 13 czerwca 2013 r. skarżący złożyli na urzędowych formularzach wnioski o przyznanie im prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych wskazując w uzasadnieniu, że skarżący jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, skarżąca z tytułu stosunku pracy otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 1.980 zł, a ich wydatki związane z utrzymaniem domu wynoszą ok. 800-100 zł. Poinformowali, że posiadają dom o pow. 209 m2, a wnioskodawczyni podała nadto, że posiada oszczędności w wysokości "ok. 9.000 tys zł (pożyczka+ kredyt)".
Wezwanie Sądu o sprecyzowanie i udokumentowanie przez skarżących swojej sytuacji finansowej i majątkowej (doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 24 czerwca 2013 r.) zostało pozostawione bez odpowiedzi.
Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej p.p.s.a. (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 270).
W ocenie Sądu wnioskodawcy nie dopełnili ww. obowiązku. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 u.p.s.a.). W niniejszej sprawie wnioskodawcy- mimo wezwania- nie wyjaśnili i nie udokumentowali wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować ich sytuację finansową, np. nie przedłożyli dokumentu potwierdzającego wysokość uzyskiwanego dochodu; nie wyjaśnili czy korzystają ze wsparcia finansowego osób trzecich lub z Pomocy Społecznej; nie przedłożyli wyciągów z posiadanych rachunków bankowych; nie określili wartości posiadanych przez siebie ruchomości; nie złożyli deklaracji podatkowych za 2012 r.; nie wskazali z jakiego źródła czerpać będą środki na pokrycie wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika, w sytuacji gdyby ich skarga kasacyjna nie została uwzględniona; nie wyjaśnili także z skąd dotychczas czerpali środki na opłacenie wpisu sądowego od skargi w wysokości 500 zł"; nadto- nie określi szczegółowo i nie udokumentowali wysokości swoich niezbędnych miesięcznych wydatków. Przyznanie prawa pomocy to w istocie "kredytowanie" kosztów postępowania z budżetu Państwa (czyli jest to dodatkowe obciążenie innych obywateli) i dlatego winno być udzielane wyjątkowo. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie domowym, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Do oceny możliwości uiszczenia przez skarżących kosztów sądowych nie jest istotne źródło, z którego czerpią oni środki na koszty swego utrzymania (może to być m.in. wsparcie finansowe najbliższej rodziny czy pożyczka od osób trzecich). Nieuzasadnione jest również ich przeświadczenie, iż posiadane przez skarżącą oszczędności w wysokości ok. 9.000 zł nie można przeznaczyć na pokrycie należnych kosztów postępowania prowadzonego z ich inicjatywy i w ich interesie.
Sąd podjął czynności zmierzające do ustalenia, czy wnioskodawcom przysługuje prawo pomocy w żądanym przez nich zakresie. Niekorzystne dla wnioskodawców rozstrzygnięcie jest spowodowane wyłącznie brakiem ich inicjatywy przy ustaleniu czy kwalifikują się oni do grona osób legitymowanych do uzyskania takiej pomocy ze strony Państwa.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.