Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. K. na bezczynność Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu w przedmiocie ustalenia należności za godziny nadliczbowe funkcjonariusza Policji postanawia: odrzucić skargę.
Z. K. pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r. złożył skargę na bezczynność Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu, polegającą na niewydaniu na jego wniosek z dnia 5 lutego 2012 r. decyzji w przedmiocie ustalenia należności za godziny nadliczbowe funkcjonariusza Policji.
Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalanie i wskazał, że skarga wpłynęła w dniu, w którym stronie wysłano decyzję o odmowie przyznania rekompensaty pieniężnej za czas służby przekraczający 40-godzinny tydzień służby. W międzyczasie wpłynęło odwołanie strony od decyzji odmownej, które rozpatrzył Komendant Główny Policji i wydał decyzję utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji. Postępowanie administracyjne zostało zatem zakończone w obu instancjach.
W aktach administracyjnych sprawy przesłanych przez Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu znajduje się decyzja odmowna organu I instancji z dnia 20 kwietnia 2012 r., odwołanie skarżącego oraz decyzja organu II instancji z dnia 14 czerwca 2012 r. Natomiast ani z akt sądowych, ani z akt administracyjnych nie wynika, aby Z. K. przed wniesieniem skargi składał zażalenie na bezczynność organu do organu wyższego stopnia. Z kolei, skarżący sam podał, że w dniu 13 kwietnia 2012 r. zwracał się jedynie telefonicznie o informację do prowadzącego postępowanie.
Wykonując zarządzenie Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 25 czerwca 2012 r., skarżącemu przesłano odpowiedź na skargę, informując o możliwości ustosunkowania się do niej w terminie 7 dni.
Skarżący nie ustosunkował się do odpowiedzi na skargę do dnia wydania niniejszego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, zważył co następuje:
Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej zwanej P.p.s.a., skargę na bezczynność organu administracji publicznej można wnieść do sądu administracyjnego, w przypadkach określonych w pkt 1-4 powołanego przepisu.
Jednakże warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie służących stronie w postępowaniu administracyjnym środków zaskarżenia (art. 52 P.p.s.a.), do których należy zażalenie do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie, stosownie do art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej K.p.a. Oznacza to, że postępowanie sądowoadministracyjne w odniesieniu do skargi na bezczynność, która polegała na braku podjęcia w ustawowym terminie decyzji, musi być poprzedzone postępowaniem przewidzianym art. 37 K.p.a.
Przepis art. 37 § 1 K.p.a. stanowi: "Na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa." Z kolei, po myśli § 2 tego przepisu: "Organ wymieniony w § 1, uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjecie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwienia spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa."
Organem wyższego stopnia nad Opolskim Komendantem Wojewódzkim Policji w Opolu jest Komendant Główny Policji, co wynika z regulacji art. 6a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.). Do tego organu zatem, przed wniesieniem przedmiotowej skargi, skarżący powinien był wnieść zażalenie, o jakim mowa w art. 37 K.p.a. Skoro skarżący - jak wynika z akt sądowych i administracyjnych oraz z przedstawionej w skardze relacji zdarzeń - nie złożył takiego zażalenia, to tym samym nie wyczerpał trybu przewidzianego powyższymi przepisami postępowania. Dlatego też Sąd zobowiązany był - w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. - odrzucić skargę, jako niedopuszczalną.
W związku z powyższym na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a, orzeczono jak w sentencji.