Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Mieczysław Górkiewicz po rozpoznaniu w dniu 2 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. i M. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na bezczynność Gminy T. w przedmiocie sprawdzenia szczelności szamba postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
We wniosku złożonym na urzędowym formularzu skarżący wystąpili o przyznanie im prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata wskazując w uzasadnieniu, że łączny ich dochód wynosi 2.781 zł, a wśród posiadanych składników majątkowych wymieniła udziały we własności działek gruntu o łącznej pow. 2.500 m2.
Wezwanie Sądu o sprecyzowanie i udokumentowanie przez skarżących swojej sytuacji finansowej i majątkowej (doręczone skarżącej w dniu 21 sierpnia 2014 r.) zostało pozostawione bez odpowiedzi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej p.p.s.a. (t.jedn. z 2012 r. Dz. U. poz. 270 ze zm.)). Podkreślić należy, że wnioskodawcy nie dopełnili tego obowiązku zarówno przy złożeniu wniosku, jak również po skierowanym do nich wezwaniu. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 p.p.s.a.). Wnioskodawcy nie wyjaśnili i nie udokumentowali kilku istotnych okoliczności, które mogą kształtować ich sytuację finansową np. nie przedstawili aktualnego zaświadczenia o wysokości swojego dochodu i innych osób prowadzących z nimi gospodarstwo domowe; nie wskazali czy korzystają ze wsparcia finansowego pomocy społecznej lub osób trzecich i czy posiadają zdolność kredytową; nie przedstawili dokumentów potwierdzających fakt swojego zadłużenia (kredyt) i jego wysokość ani dowodów potwierdzających ponoszenie kosztów sądowych "1000 spraw"; nie wyjaśnili z jakich źródeł czerpali środki na ponoszenie dotychczasowych kosztów sądowych w sprawie oraz na opłacenie wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru w innych sprawach i dlaczego z tego samego źródła nie mogą pokryć aktualnych kosztów sądowych; nadto - nie określili i nie udokumentowali wysokości swoich niezbędnych wydatków. Skarżący nie mają nikogo na utrzymaniu, łączny ich dochód wynosi 2.781 zł netto i posiadają udziały we własności działek gruntu o łącznej pow. 2.500 m2. Tak przedstawiona przez nich sytuacja materialna nie pozwala na uznanie, że należy ich zakwalifikować, jako osoby uprawnione do skorzystania z instytucji prawa pomocy, w szczególności jeśli weźmie się dodatkowo pod uwagę fakt, że aktualnie nie ma konieczności (z uwagi na odrzucenie skargi kasacyjnej) ponoszenia żadnych kosztów postępowania. Instytucja prawa pomocy powinna być stosowana tylko w przypadkach osób charakteryzujących się wyjątkowo trudną sytuacją materialną np. osób żyjących w ubóstwie, które są pozbawione środków do życia, a pozyskanie przez nie kwot na sfinansowanie kosztów udziału w sporze sądowym jest obiektywnie niemożliwe. Koszty postępowania należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Zauważyć także należy, iż wnioskodawcy posiadają udziały w prawie własności nieruchomości, która może przynosić pożytki, być zabezpieczeniem kredytu lub podlegać obrotowi. Dokonując oceny sytuacji majątkowej wnioskodawców zwrócić uwagę należy, że prezentowany przez nich stan majątkowy ma charakter wybiórczy i sprowadza się wyłącznie do przedstawienia tylko niektórych okoliczności (pomimo, że Sąd wielokrotnie w innych postępowaniach wskazywał im, jakie powinni przedłożyć dokumenty i jakie powinni złożyć wyjaśnienia) jak: dochód oraz posiadanie udziałów w prawie własności nieruchomości. Skarżący nie wykazali, że środki finansowe, jakimi dysponują, są przeznaczane w całości na zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb. Nie przedstawili, bowiem żadnych dokumentów, które potwierdzałyby, choć w minimalnym stopniu ponoszone przez nich obecnie wydatki. Nie wskazali również, czy korzystają, jako osoby ubogie, z innych form pomocy, w tym w szczególności pomocy własnych dorosłych dzieci, na których ciąży względem niej obowiązek alimentacyjny. Prowadzenie licznych postępowań nie jest przesłanką przyznania prawa pomocy - strona, decydując się na prowadzenie wielu postępowań sądowych, musi liczyć się z faktem, że każde z nich będzie wiązało się z obowiązkiem partycypowania w jego kosztach, a sytuacja finansowa strony będzie rozpoznawana odrębnie w każdej ze spraw (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2011 r. II OZ 546/11 LEX nr 844614). Sąd podjął czynności zmierzające do ustalenia, czy wnioskodawcom przysługuje prawo pomocy w żądanym przez nich zakresie. Niekorzystne dla wnioskodawców rozstrzygnięcie jest spowodowane wyłącznie brakiem ich inicjatywy przy ustaleniu czy kwalifikują się oni do grona osób legitymowanych do uzyskania takiej pomocy ze strony Państwa. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 2 w zw. z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.