Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Orłowska po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Stowarzyszenia zwykłego "A" z siedzibą [...] na zaświadczenie Prezydenta Miasta [...] z dnia 9 grudnia 2004r. nr [...] w przedmiocie samodzielności lokali mieszkalnych postanawia: odrzucić skargę.
Stowarzyszenie zwykłe "A" z siedzibą [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na zaświadczenie Prezydenta Miasta [...] z dnia 9 grudnia 2004 roku o samodzielności lokali mieszkalnych w budynku przy ul. [...] w [...] wydane na wniosek Zarządu "B".
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta [...], powołując się na prawomocne postanowienie o rozwiązaniu stowarzyszenia, wniósł o oddalenie skargi z uwagi na brak zdolności sądowej podmiotu skarżącego.
Z załączonego do akt odpisu prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego [...] z dnia 20 czerwca 2002 r. wydanego w sprawie o sygn. [...] wynika, że postanowieniem tym Sąd rozwiązał Stowarzyszenie "A" z siedzibą [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 25 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), zdolność sądową mają " (...) jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli przepisy prawa dopuszczają możliwość nałożenia na te jednostki obowiązków lub przyznania uprawnień lub skierowania do nich nakazów i zakazów, a także stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa". Zatem stowarzyszenie zwykłe, działające na podstawie art. 40 - 43 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989r. Prawo o stowarzyszeniach (t. j. Dz. U. z 2001r., Nr 79, poz. 855 ze zm.), może być stroną w postępowaniu przed sądem administracyjnym.
Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2002 r. Sąd Rejonowy [...] rozwiązał Stowarzyszenie zwykłe "A". Orzeczenie to uprawomocniło się z dniem 22 stycznia 2005 r. i z tą datą Stowarzyszenie utraciło definitywnie swój prawny byt, a co za tym idzie - także i zdolność sądową do występowania przed sądami administracyjnymi.
Dotychczasowy przedstawiciel ustawowy stowarzyszenia, L. J. w piśmie z dnia 12 marca 2009 r., będącym odpowiedzią na zobowiązanie ustosunkowania się do zarzutu dotyczącego rozwiązania stowarzyszenia, nie przedłożył żadnych dokumentów, świadczących o tym, by stowarzyszenie zostało ponownie zarejestrowane lub by skutecznie wzruszono orzeczenie sądu o rozwiązaniu stowarzyszenia. L. J. nie wskazał też okoliczności, z których należałoby wywieść takie wnioski. Podnoszone w treści pisma tezy o nieważności postępowania dotyczącego rozwiązania Stowarzyszenia zwykłego "A" nie mogą być brane przez sąd administracyjny pod uwagę, bowiem sąd ten nie jest właściwy do oceny ważności orzeczeń sądów powszechnych.
Nadto ani z treści skargi ani z nadesłanych sądowi akt administracyjnych nie wynika, by L. J. uprawniony był do wniesienia skargi. Nie jest również możliwe wniesienie skargi "na zaświadczenie".
Stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 5 i 6 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę, jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej bądź też, gdy wniesienie skargi jest niedopuszczalne z innych przyczyn. W tym stanie sprawy Sąd na mocy przywołanych przepisów orzekł jak w sentencji.