Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Leszek Wolny po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. S. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta na skutek wniosku pełnomocnika procesowego skarżącej z urzędu - radcy prawnego M. B. o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu postanawia: odmówić przyznania kosztów pomocy prawnej.
Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 5 grudnia 2017 r. ustanowiono dla strony skarżącej radcę prawnego z urzędu.
Okręgowa Izba Radców Prawnych w K. wyznaczyła pełnomocnikiem procesowym skarżącej z urzędu radcę prawnego M. B.
W dniu [...] r. upoważniony przez pełnomocnika z urzędu aplikant radcowski przeglądał akta sądowe i administracyjne sprawy.
Pismem z dnia [...] r. radca prawny z urzędu podtrzymał zarzuty i żądanie skargi, podpierając je stosowną argumentacją, podnosząc kolejne dwa zarzuty. Skarżący wniósł również w tym piśmie o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.
Na rozprawę sądową w dniu 10 lipca 2018 r. stawił się osobiście skarżący razem z upoważnionym przez radcę prawnego z urzędu aplikantem.
Wyrokiem z dnia 10 lipca 2018 r. tutejszy Sąd oddalił skargę.
Zarządzeniem z tego samego dnia sędzia sprawozdawca przekazał sprawę referendarzowi sądowemu celem wydania postanowienia o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej pełnomocnika ustanowionego z urzędu.
Rozpoznając wniosek zważono co następuje:
Artykuł 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. w Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) - zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a." stanowi, że pełnomocnik procesowy wyznaczony w ramach przyznanego prawa pomocy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W rozpoznanym przypadku mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1715 ze zm.). Stosownie zatem do treści § 3 wspomnianego rozporządzenia, wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej obligatoryjnie powinien zawierać oświadczenie pełnomocnika, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części. Zgodnie natomiast z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia braków, o jakim mowa w art. 49 P.p.s.a. (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 862/05, publ. Lex nr 242945 i postanowienia tego Sądu: z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. akt I OZ 1001/14, z dnia 13 sierpnia 2014r., sygn. akt II OZ 759/14 oraz z dnia 24 lipca 2012 r., sygn. akt I OZ 518/12 - orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
W niniejszej sprawie pełnomocnik skarżącego nie złożył oświadczenia, o którym mowa w przywołanym § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r., a skoro tak, jego wniosek nie mógł zostać uwzględniony i dlatego należało orzec jak w sentencji działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 8 P.p.s.a.