Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Kandut po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 19 lipca 2018 r. o odmowie przyznania kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu w sprawie ze skargi K. S. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta w kwestii kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie referendarza sądowego.
Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 5 grudnia 2017 r. ustanowiono dla strony skarżącej radcę prawnego z urzędu.
Okręgowa Izba Radców Prawnych w K. wyznaczyła pełnomocnikiem procesowym strony skarżącej z urzędu radcę prawnego M. B.
W dniu 5 stycznia 2018 r. upoważniony przez pełnomocnika z urzędu aplikant radcowski przeglądał akta sądowe i administracyjne sprawy.
Pismem z dnia 6 lutego 2018 r. radca prawny z urzędu podtrzymał zarzuty i żądanie skargi, podpierając je stosowną argumentacją, podnosząc kolejne dwa zarzuty. Skarżący wniósł również w tym piśmie o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.
Na rozprawę sądową w dniu 10 lipca 2018 r. stawił się osobiście skarżący razem z upoważnionym przez radcę prawnego z urzędu aplikantem.
Wyrokiem z dnia 10 lipca 2018 r. tutejszy Sąd oddalił skargę.
Zarządzeniem z tego samego dnia sędzia sprawozdawca przekazał sprawę referendarzowi sądowemu celem wydania postanowienia o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej pełnomocnika ustanowionego z urzędu.
Postanowieniem z dnia 19 lipca 2018 r. referendarz sądowy odmówił przyznania kosztów pomocy prawnej.
W uzasadnieniu powołał się na przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1715 ze zm., odtąd rozporządzenie) i podniósł, że pełnomocnik skarżącego nie złożył oświadczenia, że opłata nie została zapłacona przez skarżącego w całości lub w części, a zatem jego wniosek nie mógł zostać uwzględniony.
Pismem z dnia 7 sierpnia 2018 r. pełnomocnik skarżącego złożył sprzeciw. W sprzeciwie podniósł, że oświadczenie w kwestii braku pokrycia kosztów postępowania zostało złożone na rozprawie w dniu 10 lipca 2018 r.
Niezależnie od sprzeciwu pełnomocnik złożył także wniosek o sprostowanie protokołu rozprawy.
Przewodniczący składu orzekającego zarządzeniem z 17 września 2018 r. odmówił sprostowania protokołu. Odpis tego zarządzenia doręczono pełnomocnikowi skarżącego w dniu 28 września 2018 r. Nie złożono od niego odwołania do składu orzekającego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity w Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) - zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a." - sąd rozpoznając sprzeciw od postanowień, o których mowa w art. 258 §2 pkt 6 - 8 p.p.s.a., wydaje postanowienie, w którym zaskarżone postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Rozpoznając sprzeciw, sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 p.p.s.a.). Jednocześnie, Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym (art. 260 § 3 p.p.s.a.).
Sprzeciw jest niezasadny.
Trafny jest pogląd referendarza, że warunkiem koniecznym przyznania pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenie jest złożenie przezeń oświadczenia, że koszty nie zostały pokryte stosownie do § 3 rozporządzenia. W przedmiotowej sprawie pełnomocnik nie złożył takiego oświadczenia ani w piśmie procesowym z dnia 6 lutego 2018 r. ani na rozprawie, na której nie był obecny (stawił się osobiście skarżący z aplikantem). Natomiast wniosek o sprostowanie protokołu rozprawy w tym zakresie został prawomocnie oddalony.
Dlatego Sąd postanowienie referendarza utrzymał w mocy stosownie do art. 260 § 1 p.p.s.a.