Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. P. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi G. P. na orzeczenie Prezydenta Miasta dotyczące uchwały z dnia 10 października 2012 r. nr [....] w przedmiocie przyjęcia Polityki Mieszkaniowej Gminy Miejskiej postanawia: I. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się ustanowienia adwokata.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną podał, brak osób z którymi pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek wskazał, że należy do niego piętro w starej kamienicy o powierzchni 100 m2, czynsz zajął jednak komornik na poczet długu alimentacyjnego.
Swoje stałe miesięczne dochody oszacował na kwotę 529 zł zasiłku stałego z MOPS.
Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że ma 59 lat, przyznano mu umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe i z tego tytułu otrzymał zasiłek stały w wysokości 529 zł. Podał, że ponosi wydatki na pokój w domu pracownika w wysokości 620 zł i około 100 zł na lekarstwa. Z uwagi na choroby przewlekłe leczy się bowiem u kilku specjalistów. Wyjaśnił, że mimo iż jest właścicielem piętra w starej kamienicy w L. to jednak z uwagi na posiadane zadłużenie alimentacyjne w wysokości ok. 120 tyś. zł komornik zajął czynsz.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 2 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym m.in. poprzez ustanowienie adwokata (art. 245 §3 ppsa) o ile nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
W realiach niniejszej sprawy skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Oświadczenie to obrazuje, że skarżący mimo posiadanego majątku w postaci piętra w starej kamienicy nie należy do osób zamożnych. Tak bowiem należy postrzegać osobę samotnie gospodarującą, z problemami zdrowotnymi, utrzymującą się z niewielkiego zasiłku stałego i przyznawanych zasiłków celowych. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że przy obecnym poziomie cen oraz usług środki jakie skarżący ma do dyspozycji wystarczają na opędzenie podstawowych potrzeb życiowych. Okoliczność, że do skarżącego należy piętro w starej kamienicy o powierzchni 100 m2 nie zmienia tej optyki. Chociaż bowiem posiada ona pewną wartość sprzedażną lub podkładową to jednak nie można tracić z pola widzenia, że osoba zadłużona, samotnie gospodarująca, borykająca się problemami zdrowotnymi powinna dysponować pewnym zabezpieczeniem nawet gdy Państwo deklaruje powszechny oraz bezpłatny dostęp do świadczeń zdrowotnych. Pozostaje bowiem cały szereg kosztów dodatkowych choćby na część leków nierefundowanych czy zaordynowanej diety. W takiej zaś sytuacji konieczność wygospodarowania środków na koszty sądowe i opłacenie pełnomocnika z wyboru jest problematyczne i uzasadnia twierdzenie, że skarżący nie jest w stanie ponieść tych kosztów. Biorąc to pod uwagę udzielono więc skarżącemu zgodnie z wnioskiem pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, kierując się przesłankami ekonomicznymi a nie charakterem sprawy. Jedynym kryterium, od którego przepis art. 246 ppsa uzależnia przyznanie prawa pomocy jest bowiem brak możliwości poniesienia przez stronę jakichkolwiek lub pełnych kosztów postępowania.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.