Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. K. o ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wstrzymania realizacji świadczenia w formie gospodarczych usług opiekuńczych postanawia: przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym i ustanowić dla niej adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się ustanowienia adwokata.
Oświadczyła, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Z poczynionych przez nią zakreśleń oraz złożonych wyjaśnień wynika, że brak jest osób z którymi pozostawałaby we wspólnym gospodarstwie domowym. Nie ma żadnego majątku.
Swoje stałe miesięczne dochody szacuje na kwotę 1431 zł przyznanej emerytury wraz z dodatkami za I grupę inwalidzką oraz z tytułu przymusowych robót rolnych w III Rzeszy.
Uzasadniając swoje starania skarżąca podała, że po opłaceniu wszystkich zobowiązań pozostaje jej zaledwie na wykup lekarstw oraz zakup produktów żywnościowych. Ma "wymówiony czynsz kwaterunkowy na trzy miesiące".
Do wniosku dołączyła kopie orzeczenia Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia na okoliczność zaliczenia skarżącej do I grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, kopię pisma MOPS na okoliczność objęcia pomocą ze strony ośrodka a także kopie pism do różnorakich urzędów i instytucji oraz artykułów prasowych tyczących urzędującego Prezydenta, jakie uznała za stosowne.
Z urzędu należy stwierdzić, że podane przez skarżącą 1431 zł dochodu jest wypłaconą skarżącej kwotą netto. Okoliczność ta daje się bowiem ustalić na podstawie pisma ZUS z dnia 10 lipca 2007 r. zalegającym na karcie 908 pomocniczych akt administracyjnych. Skarżąca faktycznie mieszka samotnie, zajmuje skromnie urządzone mieszkanie kwaterunkowe składające się z jednego pokoju oraz kuchni. Skarżąca liczy sobie 85 lat. Pozostaje w stałym leczeniu z powodu osteoporozy, zaćmy, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz żylaków kończyn dolnych. Te z kolei okoliczności wynikają z protokołu wywiadu kontrolnego znajdującego się we wzmiankowanych aktach administracyjnych na kartach. 894-890.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 § 1 pkt. 2 ppsa osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie w którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa), a owa "dokładność" stopniowana jest przekonaniem sądu, które ma być "dostateczne". Zgodnie bowiem z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względni wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się co do tego, czy stać ją będzie na uiszczenie wymaganych kosztów a przy tym oświadczenie to nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości względnie jeśli tyczą one nieistotnych składników stanu majątkowego strony lub jej sytuacji rodzinnej to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń czy przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony najzwyczajniej albo nie będzie stać na ich pokrycie albo odbędzie się to kosztem istotnego uszczuplenia jej majątku (art. 246 § 1 pkt. 2 ppsa) to może wydać rozstrzygniecie bez konieczności prowadzenia dodatkowych czynności (por. także orz. SN z 25 stycznia 1937 r., C II 2301/36, PPiA 37/2/104).
Odnosząc te uwagi należy stwierdzić, że skoro skarżąca zajmuje skromnie urządzone, niewielkie mieszkanie do którego tytuł wywodzi z dawnego przydziału kwaterunkowego, a jedyne jego źródło utrzymania stanowi otrzymywana emerytura to nie należy ona ani do osób zamożnych. Z zasad doświadczenia życiowego wynika zarazem, że przy tak rozlicznych schorzeniach skarżąca musi znaczną część środków przeznaczać na koszta związane ze swoim leczeniem. Z zasad doświadczenia wynika też, że dalsze musi przeznaczać na opłacenie mieszkania i zakup żywności. Biorąc pod uwagę wiek skarżącej i ogólny stan jej zdrowia trudno czynić skarżącej, iż nie stara się poprawić swojej sytuacji własnym staraniem.
Biorąc to wszystko pod uwagę należy w konsekwencji przyjąć, że skarżącej nie będzie jej stać na opłacenie kosztów kwalifikowanego zastępstwa prawnego. Z tych względów należy się jej pomoc, o którym to prawie traktują przepisy Oddziału 2 Rozdziału 3 Działu V ustawy z dnia 30 czerwca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Mając na uwadze powyższe orzeczono więc jak w sentencji na podstawie art. 246 § 1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 § 3 ppsa.