Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi M. W. na postanowienie Rektora Uniwersytetu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do rejestracji w systemie ERK postanawia: I. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący domagając się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sporządzonym na urzędowym formularzu wniosku oświadczył, że nie zatrudnia ani pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Wskazując, że nie ma rodziny podał iż będąc na wolności mieszkał u znajomej dziewczyny która dawała mu wyżywienie i lokum. Nie jest w stanie pomóc mu jednak teraz bo sama jest bardzo biedna.
Uwidocznił, że nie ma żadnych nieruchomości, zasobów pieniężnych przedmiotów wartościowych a także dochodów
Uzasadniając swoje starania podniósł, że aktualnie jest osobą pozbawioną wolności.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 ppsa osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie w którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przekonaniem sądu, które ma być "dostateczne". Zgodnie bowiem z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względni wzbudzi wątpliwości można zarządzić stosowne dochodzenie. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się co do sytuacji strony a przy tym oświadczenie to nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości względnie jeśli tyczą one nieistotnych składników stanu majątkowego strony to tym samym nie ma obowiązku wzywania o złożenie dodatkowych wyjaśnień.
Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia orzekający dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osoba "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony najzwyczajniej albo nie będzie stać na pokrycie wymaganych opłat (art. 246 § pkt. 1 ppsa) albo odbędzie się to kosztem istotnego uszczuplenia jej majątku (art. 246 §1 pkt. 2 ppsa) (por. także orz. SN z 9 marca 1936 r., C III 869/35, Zb.Urz. 1936, poz. 465 także orz. SN z 3 listopada 1936 r., C II 1435/36, PPiA 1937, nr 2, s. 185) może wydać rozstrzygniecie w przedmiocie prawa pomocy, bo jak to wyjaśnił swego czasu Sąd Najwyższy dochodzenie sąd ma obowiązek zarządzić w wypadku, gdy ma wątpliwości, czy starający się o prawo ubogich pomimo przedstawionego zaświadczenia jest ubogim (orz. SN z 25 stycznia 1937 r., C II 2301/36, PPiA 37/2/104).
Skoro zaś w realiach niniejszej sprawy nie budzi specjalnych wątpliwości to, że skarżący jest osobą biedną w potocznym tego słowa, bo tak należy postrzegać osobę w zasadzie samotną, bez majątku, dochodów a do tego wszystkiego pozbawioną wolności więc należało mu udzielić zgodnie z wnioskiem pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W obecnej sytuacji uiszczenie przez skarżącego jakichkolwiek kosztów postępowania przekracza bowiem jego aktualne możliwości płatnicze. Rozstrzygnięcie takie uwzględniając to zabezpiecza więc skarżącemu gwarantowane konstytucją prawo do sądu. Nadto wspiera zasadę równości broni - będącą jednym z elementów szerszej koncepcji rzetelnego procesu - która wymaga, aby każda ze stron miała daną rozsądną możliwość przedstawienia swojej sprawy na zasadach, które nie stawiają jej w bardziej niekorzystnej sytuacji niż jej przeciwnika procesowego co także oznacza daną stronom możliwość zapoznania się i ustosunkowania do całości materiału dowodowego lub poczynionych oświadczeń. Na gruncie rozstrzyganego przypadku ma to znaczenie pierwszorzędne. Okoliczność, że skarżący przebywa obecnie w areszcie śledczym stawia go bowiem w nieporównanie gorszej pozycji procesowej względem strony przeciwnej. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że - via facti - pozbawiony jest takich podstawowych uprawnień jak choćby możliwości nieskrępowanego przeglądania akt sprawy czy dostępu do interesujących go przepisów, literatury fachowej i orzecznictwa. Okoliczność, czy a jeśli tak to na ile pozostaje odpowiedzialny za taki stan rzeczy a także, że w pewnym stopniu ograniczony jest swoimi możliwościami intelektualnymi ma w tym aspekcie znaczenie drugorzędne.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.