Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. L. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, rzecznika patentowego w sprawie ze skargi na bezczynność organu w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia: I. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący domagając się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sporządzonym na urzędowym formularzu wniosku oświadczył, że nie zatrudnia ani pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Wskazał, że nie pozostaje z nikim we wspólnym gospodarstwie domowym.
Objaśniając stan swojego uwidocznił, że nie ma żadnych nieruchomości, zasobów pieniężnych czy przedmiotów wartościowych.
Uzasadniając swoje starania podniósł, że przebywa w Zakładzie Karnym.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zacząć wypada od tego, że jeśli w swym wniosku skarżący akcentuje i podnosi, że w Zakładzie Karnym przebywa od kwietnia 2003 r., nie pracuje, nie posiada żadnych dochodów a stan jego konta jest zerowy to na dokonane przezeń zakreślenia w rubryce 4 formularza nie sposób spoglądać inaczej jak tylko, że domaga się on przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie kwalifikowanego pełnomocnika przy czym jego profesja jest skarżącemu całkowicie obojętna. Okoliczność, iż przedmiotowych zakreśleń skarżący dokonał niezgodnie z pouczeniem zawartym na stronie 4 formularza należy zaś położyć na karb jego nieporadności.
Przechodząc do meritum. Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 ppsa osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie w którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa) przy czym owa dokładność stopniowana jest przekonaniem sądu i referendarza, że strona podnoszone przez siebie okoliczności "wykazała". Zgodnie natomiast z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względnie wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się w rzeczywistej sytuacji strony i nie wzbudza ono jakichś istotnych wątpliwości względnie tyczą one nieistotnych składników stanu majątkowego strony lub jej sytuacji rodzinnej to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń i przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty postępowania pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony nie będzie stać na ich poniesienia to może wydać rozstrzygniecie bez konieczności prowadzenia dalszych czynności.
Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa wskazując na swój stan rodzinny, posiadany majątek, aktualną wysokość oraz źródło dochodów i oświadczenie to jest wystarczające dla oceny jego aktualnych możliwości płatniczych. Obrazuje ono bowiem, że skarżący jest osobą ubogą w potocznym tego słowa znaczeniu. Tak bowiem należy postrzegać osobę, która przebywa w zakładzie karnym, nie ma żadnego majątku, ani stałych dochodów. Skoro zaś nie budzi wątpliwości, że aktualnie skarżący nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania więc należało przyznać mu zgodnie z wnioskiem prawo pomocy w zakresie całkowitym. Rozstrzygnięcie takie uwzględnia bowiem ogólny status skarżącego zabezpieczając gwarantowane mu konstytucją prawo do sądu. Nadto wspiera zasadę równości broni - będącą jednym z elementów szerszej koncepcji rzetelnego procesu - która wymaga, aby każda ze stron miała daną rozsądną możliwość przedstawienia swojej sprawy na zasadach, które nie stawiają jej w bardziej niekorzystnej sytuacji niż jej przeciwnika procesowego co także oznacza daną stronom możliwość zapoznania się i ustosunkowania do całości materiału dowodowego lub poczynionych oświadczeń. Na gruncie rozstrzyganego przypadku ma to znaczenie pierwszorzędne. Okoliczność, że skarżący jako osoba pozbawiona wolności aktualnie jest osadzony w zakładzie karnym stawia go bowiem w nieporównanie gorszej pozycji procesowej względem strony przeciwnej. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że - via facti - pozbawiony jest takich podstawowych uprawnień jak choćby możliwości przeglądania akt sprawy czy też nieskrępowanego dostępu do interesujących go przepisów, literatury fachowej i orzecznictwa. Okoliczność, że pozostaje odpowiedzialny za taki stan rzeczy a także w pewnym stopniu ograniczony jest swoimi możliwościami intelektualnymi ma w tym aspekcie znaczenie drugorzędne.
Mając zaś na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.