Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Maciej Guziński po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym, w sprawie ze skargi D i M W na bezczynność B G T w przedmiocie postępowania rozgraniczeniowego gruntów, wniosku skarżących o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata, na skutek sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 11 marca 2009 r., sygn. akt III SAB/Wr 27/08, postanawia: przyznać skarżącym prawo pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Pismem z dnia [...] D i M W (zwani dalej skarżącymi) wnieśli skargę na bezczynność B G T.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia [...] wezwano skarżących do uiszczenia solidarnie wpisu sądowego od skargi, w wysokości [...] zł, w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu zarządzenia, pod rygorem odrzucenia skargi. W odpowiedzi na to wezwanie skarżący złożyli na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie im prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata, wskazując w uzasadnieniu, że ich łączny dochód wynosi [...] zł, z czego - od [...] r. - około [...] zł. wydają miesięcznie na korespondencję z Sądem.
Postanowieniem z dnia 11 marca 2009 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odmówił skarżącym przyznania prawa pomocy. W pisemnych motywach orzeczenia podkreślono, iż przyznanie prawa pomocy, to w istocie "kredytowanie" kosztów postępowania z budżetu Państwa i dlatego winno być udzielane wyjątkowo.
Pismem z dnia [...] skarżący złożyli sprzeciw od postanowienie referendarza, wnosząc o jego uchylenie i o przyznanie im prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, postanowienie przeciwko któremu sprzeciw został wniesiony traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd. Takie rozwiązanie normatywne oznacza, że kwestię przyznania prawa pomocy uznaje się za nierozstrzygniętą i jest ona ponownie rozpoznawana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, jako sąd pierwszej instancji.
Zgodnie z art. 245 § 1 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym.
Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, a przyznanie takiego prawa osobie fizycznej następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 245 § 2 oraz art. 256 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).
W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, ukształtowanego na podstawie analogicznych unormowań art. 113 kodeksu postępowania cywilnego, sformułowanie, iż "osoba fizyczna (...) nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego siebie i rodziny" oznacza, że ubiegający się o zwolnienie powinien wykazać, że nie jest w stanie poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny (por. postanowienie SN z dnia 24 września 1984 r., sygn. akt II CZ 104/84).
Dokonując analizy sytuacji materialnej skarżących (zestawienie pozyskiwanych przez skarżącą - [...] zł i jej męża - [...] zł comiesięcznych dochodów z wydatkami, w tym z wydatkami ponoszonymi przez skarżących na korespondencję z Sądem), Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki uzasadniające przyznanie skarżącym prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Podkreślenia wymaga, iż Sąd dokonując oceny sytuacji materialnej skarżących miał również na uwadze fakt wcześniejszego zwolnienia skarżącej od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w sprawach prowadzonych przed Naczelnym Sądem Administracyjnym (sygn. akt I OPP 134/06), jak również w sprawach prowadzonych przed tutejszym Sądem (np. w sprawach o sygn. akt: III SAB/Wr 9/05, III SA/Wr 92/06, III SA/Wr 651/08).
Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., postanowił, jak w sentencji.