Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. i M. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na bezczynność Burmistrza Gminy T. w przedmiocie postępowania rozgraniczeniowego gruntów postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W odpowiedzi na wezwanie o uzupełnienie braku skargi poprzez uiszczenie wpisu sądowego w wysokości 100 zł, skarżący złożyli na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie im prawa pomocy w zakresie zwolnienie z kosztów sądowych i ustanowienie adwokata wskazując w uzasadnieniu, że łączny ich dochód wynosi 2.195 zł, z czego od 2000 roku ok. 1000 zł miesięcznie wydają na korespondencję z Sądem.
W piśmie z dnia 8 marca 2009 r. wnioskodawcy oświadczyli, że nie stać ich na żadne opłaty sądowe, bowiem na dotychczasowe koszty postępowań ich syn dla nich musiał zaciągnąć kredyt (20.000 zł), który obecnie spłacają. Wyjaśnili, że każdego dnia wysyłają ponad pięć listów, a koszt każdego z nich (wraz z kserem) to 10 zł. Poinformowali, że z lekarstw kupują jedynie te "ratujące życie", a nadto- ponoszą następujące wydatki: opłata za energię elektryczną- 100-200 zł; gaz z butli- 50 zł.
Prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)).
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu wnioskodawcy nie wykazali bowiem, że konieczność poniesienia przez nich jedynego na obecnym etapie postępowania kosztu sądowego (wpisu sądowego od skargi w wysokości 100 zł) mogłaby spowodować uszczerbek w ich koniecznym utrzymaniu, w szczególności, że w równolegle toczącym się postępowaniu o sygn. akt III SAB/Wr 28/08 skarżący w dniu 26.02.2009 r. wpis sądowy w tej samej wysokości uiścili. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 u.p.s.a.). W ocenie Sądu wnioskodawcy nie wyjaśnili i nie udokumentowali kilku istotnych okoliczności, które mogą kształtować ich sytuację finansową np. nie udokumentowali wysokości wydatków swojej rodziny; nie przedłożyli aktualnych zaświadczeń o uzyskiwanych dochodach; nie wykazali wskazywanego we wniosku faktu swojego zadłużenia i jego wysokości; nie udowodnili również dlaczego nie mogą sfinansować przedmiotowego opłat sądowych ze źródła, z którego czerpali (i czerpią) środki na pokrycie kosztów w innych postępowaniach; nie udokumentowali, iż w ciągu miesiąca na postępowania przed Sądem wydatkują kwotę 1.000 zł (w ocenie Sądu niewiarygodny jest podawany przez nich fakt, że na opłatę za jeden list do Sądu wydatkują kwotę 10 zł, nadto- z akt sprawy wynika, że większość swoich pism procesowych skarżący składają do akt osobiście w biurze podawczym Sądu).
Przyznanie prawa pomocy, to w istocie "kredytowanie" kosztów postępowania z budżetu Państwa (czyli jest to dodatkowe obciążenie innych obywateli) i dlatego winno być udzielane wyjątkowo. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Do oceny możliwości uiszczenia przez skarżących kosztów sądowych nie jest istotne źródło, z którego czerpią oni środki na koszty swego utrzymania (może to być m.in. wsparcie finansowe najbliższej rodziny czy pożyczka od osób trzecich).