Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku L. B. o przyznanie prawa pomocy postanawia: odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych.
Wnioskiem z dnia 22 listopada 2012 r. (data wpływu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku - 29 listopada 2012 r.) L. B. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy (przed wszczęciem postępowania sądowoadministracyjnego) przez zwolnienie od kosztów sądowych.
W rubryce 3.1 - 3.5 formularza PPF wnioskodawca jako przedmiot zaskarżenia wskazał decyzję Wojewody [...] (wpisano "[...] Urząd Wojewódzki w G.") z dnia 20 października 2012 r. nr [...] w przedmiocie "niespełniania przez Ośrodek [...] w R. warunków dla ośrodków rehabilitacyjnych".
Zgodnie z brzmieniem art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
Z kolei zgodnie z art. 245 § 1 ww. ustawy prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 2 ww. ustawy).
Natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 ww. aktu prawnego).
W myśl art. 246 § 1 ww. ustawy, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:
1) w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania;
2) w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Przywołane przepisy regulujące instytucję prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 ww. ustawy. Rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest zatem wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przytoczonych przepisach. Na wnioskodawcy spoczywa bowiem ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Ze złożonego przez wnioskodawcę oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że wnioskodawca będący inwalidą II grupy prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Posiada mieszkanie o powierzchni 38 m2. Nie posiada innych nieruchomości, oszczędności, papierów wartościowych, zasobów pieniężnych oraz przedmiotów o wartości przekraczającej 3.000 euro. Jednym źródłem jego dochodu jest renta w wysokości 799 zł brutto miesięcznie.
Zgodnie z art. 255 ww. ustawy, jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona ma obowiązek złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.