Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miasta M. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie statutu p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej uchwały.
Uchwałą z dnia [...]r. Nr [...] Rada Miasta M. przyjęła zmiany w statucie [...] Związku A.
W skardze wniesionej od powyższej uchwały strona skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie jej wykonania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), zwanej dalej P.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
Na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Jednakże uzasadnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, powinno wskazywać konkretne okoliczności świadczące o tym, że wstrzymanie wykonania jest zasadne, tj. ma podstawy w świetle podanych okoliczności. Brak bowiem we wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, wskazania okoliczności uzasadniających twierdzenie, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest brakiem formalnym wniosku, podlegającym uzupełnieniu w trybie art. 49 § 1 P.p.s.a. Stanowi bowiem brak przesłanek zastosowania wstrzymania wykonania aktu lub czynności i powoduje odmowę wstrzymania wykonania.
W przedmiotowej sprawie strona skarżąca, wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały, nie podała żadnych okoliczności uzasadniających, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ponadto z analizy skargi wynika, że w jej treści również brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia powyższego wniosku.
Wobec tego, na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.