Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 października 2008 r. sprawy ze skargi R.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie odmowy skierowania do pracy postanawia: odrzucić skargę
W niniejszej sprawie, nie rozstrzygając merytorycznych zarzutów skargi, najpierw należało dokonać ustaleń mających na celu stwierdzenie, czy w przedmiotowej sprawie wniesienie skargi przez R. B. jest dopuszczalne.
Przedmiotem skargi z dnia [...] r. skarżący uczynił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r., Nr [...], o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty R. z dnia [...] r., Nr [...], w sprawie odmowy skierowania do pracy.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji znalazło się prawidłowe pouczenie, że od tej decyzji nie służy odwołanie, ale niezadowolona z niej strona może zwrócić się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie 14-dni od dnia doręczenia tej decyzji. Pouczenie to jest zgodne z treścią art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Powołany przepis wskazuje, że "od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji". Powyższe uregulowania prawne wskazują, że w niniejszej sprawie skarżący przed wniesieniem skargi do tut. Sądu powinien zwrócić się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z wnioskiem o ponowne jej rozpatrzenie.
Skarżący nie zastosował się do prawidłowego pouczenia i nie złożył w powołanym terminie takiego wniosku, ale wprost do tut. Sądu skierował skargę.
Istotą niniejszej sprawy jest kwestia, jak należy rozumieć wymóg wyczerpania środków zaskarżenia, o którym mowa w art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a.
Stosownie do treści art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.). Przepis ten wyraża zasadę, że postępowanie sądowoadministracyjne nie powinno zastępować postępowania administracyjnego, a więc nie może zostać wszczęte dopóki toczy się postępowanie administracyjne i strony powinny dochodzić swych praw w pierwszej kolejności w jego toku.
Powyższe oznacza, iż zaskarżeniu do sądu administracyjnego podlegają jedynie rozstrzygnięcia ostateczne, a więc takie od których nie przysługuje już żaden środek zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym.
W rozpoznawanej sprawie, co wykazano powyżej, przesłanka ta nie została spełniona.
W tym stanie rzeczy skarga jako niedopuszczalna, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w związku z art. 160 p.p.s.a., podlega odrzuceniu, co orzeczono w sentencji.