Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: , Przewodniczący: Sędzia NSA Adam Mikusiński, , po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B.W. na decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie statusu bezrobotnego postanawia: odrzucić skargę;
W treści pisma procesowego datowanego na [...], skierowanego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, B.W. oświadczyła, iż nie zgadza się z decyzją Starosty Powiatu [...] z dnia [...], nr [...], mocą której wspomniany organ działając w trybie art. 132 Kodeksu postępowania administracyjnego zmienił decyzję własną z dnia [...], nr [...] orzekającą o utracie przez skarżącą statusu bezrobotnego.
Strona wskazała na krzywdzący charakter kwestionowanego rozstrzygnięcia wywodząc, że jedyną przyczyną pozbawienia jej spornego statusu był fakt, iż w ostatnim okresie chorowała.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.
Stosownie do art. 52 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu przed organem właściwym w sprawie. Zgodnie przy tym z treścią §2 wskazanego przepisu, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Mając na względzie powyższe godzi się podnieść, że skarga B.W. na decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...], nr [...] podlega odrzuceniu z uwagi na jej niedopuszczalność.
Zaskarżone rozstrzygnięcie wydane zostało bowiem w wyniku postępowania przeprowadzonego w pierwszej instancji i dlatego po myśli art. 127 K.p.a. w związku z art. 10 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r., Nr 69, poz. 415 ze zm.), stronie przysługiwało prawo do wniesienia na nie odwołania do właściwego wojewody.
Tymczasem z akt sprawy ani z wywodów podnoszonych zarówno przez Starostę Powiatu [...] jak i przez skarżącą nie wynika, aby wniosła ona odwołanie do Wojewody [...]. W rezultacie, nie sposób przyjąć, aby w sprawie zachodziła przesłanka polegająca na wyczerpaniu środków zaskarżenia przysługujących od rzeczonego aktu, od której art. 52 §1 p.p.s.a. uzależnia prawidłowe wniesienie skargi.
Zważywszy przedstawione wyżej okoliczności Sąd postanowił jak w sentencji, działając na podstawie art. 58 §1 pkt 6 oraz §3 p.p.s.a. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest brak możliwości dokonania jakiejkolwiek merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Niedopuszczalność skargi powoduje bowiem, iż Sąd nie jest władny do zbadania legalności decyzji stanowiącej jej przedmiot, w tym kwestii, czy wydający tę decyzję organ prawidłowo zastosował przepis art. 132 K.p.a.