Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys, po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2004r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. K. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie skargi na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. p o s t a n a w i a odrzucić skargę
W. K. złożył w dniu [...] skargę na niezgodne z prawem działania Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego skargę przekazano, zgodnie z treścią art. 229 pkt 3 kpa do Rady Miasta K. Zaskarżoną uchwałą Rada Miasta uznała skargę za bezzasadną. Po otrzymaniu rozstrzygnięcia, w dniu [...] skarżący złożył kolejną skargę zatytułowaną "odwołanie", w której kwestionuje decyzję Rady Miasta wskazując powtórnie na bezprawność działania Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Kolejną uchwałą z dnia [...], nr [...] Rada Miasta K. działając na podstawie art. 239§1 kpa podtrzymała swoje stanowisko zawarte w uchwale z [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Stosownie do brzmienia art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Szczegółowy zakres kognicji tych sądów precyzują przepisy art. 3, art. 4, art.5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Z treści skargi oraz zaskarżonej uchwały wynika, iż materię objętą skargą, należy zakwalifikować do postępowania skargowego regulowanego działem VIII k.p.a. zatytułowanym Skargi i wnioski, które nie podlega kognicji sądu administracyjnego. Trzeba przy tym podkreślić, że właściwością sądu administracyjnego nie jest objęta ocena sposobu działania organu, jak i jego pracowników, jako że jest to wewnętrzna sprawa tychże organów. Sprawy skargowe nie podlegają kognicji sądu administracyjnego, gdyż rządzą się swoistymi regułami. W postępowaniu tym nie istnieją strony, nie ma instancji, nie zapadają decyzje ani postanowienia oraz inne akty, a ma ono na celu ustalenie prawidłowości i terminowości działania organów administracyjnych i ich pracowników oraz zbadanie potrzeby podjęcia określonych czynności. Postępowanie to nie kończy się władczym aktem podlegającym ocenie sądu administracyjnego z punktu widzenia legalności. Sprawy te nie zostały poddane orzecznictwu sądowoadministracyjnemu, jako że żadna z procedur nie przewiduje dopuszczalności zaskarżenia działań realizowanych w ramach tego postępowania. Stanowisko judykatury jest w tym przedmiocie utrwalone: por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 grudnia 1999r. sygn.akt. III SAB 7/99, ONSA 2001, z.1, p.27, a także niepublikowane postanowienia NSA: z dnia 6 października 2003 r., sygn. akt II SA/Ka 1735/03, z dnia 12 listopada 2001 r., sygn. akt II SA/Ka 2942/01, z dnia 23 lipca 2001r., sygn.akt. II SAB 213/00; z dnia 12 kwietnia 2001r., sygn.akt I SA 2668/00; z dnia 18 lutego 1997r., sygn.akt III SAB 1/97 i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach: z dnia 10 lutego 2004 r., sygn. akt II SA/Ka 3294/03 i z dnia 19 kwietnia 2004 r., sygn. akt IV SA/Gl 170/04. Konkluzja ta dotyczy wszystkich rodzajów postępowania sądowoadministracyjnego, w tym mediacyjnego.
W świetle przytoczonych okoliczności skarga podlegała odrzuceniu na mocy art. 58§1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.