Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, po rozpoznaniu w dniu 26 września 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. B. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie: rozpatrzenia wniosku o realizację lokalnego programu pomocy społecznej p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Jak wynika z treści skargi L. B. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, skarżący kwestionował uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] r. nr [...] podjętą w sprawie rozpatrzenia wniosku skarżącego w przedmiocie braku w budżecie Gminy K. na rok [...] pieniędzy na sfinansowanie lokalnego programu pomocy społecznej przeznaczonego dla mieszkańców K. w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej jaką jest utrzymanie mieszkania.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie podnosząc, iż zaskarżona uchwała podjęta została w sprawie załatwienia wniosku skarżącego skierowanego do Rady w trybie art. 241 k.p.a. Skarżący niezadowolony z załatwienia jego wniosku, stosownie do treści art. 246 k.p.a. mógł wnieść skargę na podstawie art. 227 i następnych k.p.a. Skarga jego została zatem niewłaściwie skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jak wywieźć można z treści art. 221 k.p.a., ustawodawca zagwarantował w tej normie prawnej konstytucyjne prawo składania petycji, skarg i wniosków do organów państwowych, organów jednostek samorządu terytorialnego, organów samorządowych jednostek organizacyjnych oraz do organizacji i instytucji społecznych określając, iż petycje, skargi i wnioski mogą być składane do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej i można składać w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą.
Przede wszystkim należało zauważyć, iż słusznie organ administracji uznał skargę L. B. jako skargę złożoną do niewłaściwego adresata i w niewłaściwym trybie.
Zaskarżona bowiem uchwała Rady Miasta K. zawierała stanowisko organu informujące skarżącego o sposobie załatwienia jego wniosku złożonego w trybie art. 241 k.p.a.
Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 246 § 1 k.p.a. w przypadku niezadowolenia z treści uchwały Rady Miasta K. skarżącemu przysługiwało prawo wniesienia skargi w trybie, o którym mowa w przepisach art. 227 i nast. k.p.a.
Jak stanowi art. 227 k.p.a. przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Skarga, o której mowa w art. 227 kpa, jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego albo też nie mogą stanowić podstawy powództwa lub wniosku zmierzającego do wszczęcia postępowania sądowego. Skargi tego rodzaju są załatwione w samodzielnym jednoinstancyjnym postępowaniu uproszczonym, kończącym się czynnością materialnotechniczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia sprawy.
Koniecznym zatem stało się rozstrzygnięcie, czy tego typu skargi objęte są kognicją sądów administracyjnych.
Zakres kontroli działalności administracji publicznej został określony w ustawie z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), poprzez stwierdzenie, że sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości sprawuje kontrolę pod względem zgodności z prawem, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 1 § 2 ustawy). Natomiast w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) zwanej tu P.p.s.a. określone zostało, że właściwość sądu administracyjnego obejmuje rozpatrywanie skarg na określone prawne formy działania administracji publicznej oraz inne sprawy z zakresu działalności administracji publicznej, jeżeli ustawa tak stanowi (art. 3 § 2 i § 3) oraz w innych sprawach, jeżeli ustawa szczególna tak stanowi, a w art. 5 p.p.s.a. ustawodawca wskazał decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie oraz inne niż określone wcześniej akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej, akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego oraz bezczynność organów w zakresie spraw, w których winny być wydane decyzje administracyjne, postanowienia, na które służy zażalenie albo postanowienia kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, jeżeli służy na nie zażalenie.