Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Golat, , po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku E. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi E. W. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za przejęcie nieruchomości z mocy prawa na rzez Skarbu Państwa postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
E. W. (dalej zwana "Skarżącą") wraz ze skargą na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] marca 2015 r. w przedmiocie ustalenia odszkodowania za przejęcie nieruchomości z mocy prawa na rzez Skarbu Państwa zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych.
Z uzasadnienia wniosku złożonego na urzędowym formularzu PPF wynika, że Skarżąca utrzymuje się jedynie z emerytury w wysokości 1.546,74 zł netto, którą w całości przeznacza na podstawowe potrzeby, w tym leki. Skarżąca do miesięcznych kosztów utrzymania zaliczyła opłaty za: energię, gaz, za nieczystości, wodę, telefon oraz podatek od nieruchomości (kwartalny) i ubezpieczenie domu (roczne), które wynoszą ok. 650 zł. Ponadto Skarżąca wskazała, że ponosi również koszty zakupu żywności w wysokości ok. 600 zł, środków czystości i higienicznych - ok. 100 zł oraz lekarstw - ok. 150 zł i ubrań - ok. 50 zł. Skarżąca wyjaśniła, że nie wiedziała, że będzie zaskarżać decyzję odszkodowawczą, zatem nie była przygotowana na opłatę sądową od wniesionej skargi. Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że Skarżąca prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, posiada dom o powierzchni 90 m2 oraz otrzymuje emeryturę w wysokości 1.858 zł brutto. Do wniosku dołączyła decyzję o waloryzacji renty, z której wynika, że Skarżąca od otrzymuje od 1 marca 2015 r. rentę w wysokości 1.546,74 zł netto.
W odpowiedzi na wezwanie referendarza sądowego z 22 lipca 2015 r. Skarżąca nadesłała dokumenty źródłowe, dotyczące jej stanu majątkowego i możliwości płatniczych tj. wyciąg z konta bankowego za okres od 21 maja do 20 sierpnia 2015 r. z saldem końcowym w wysokości 5.168,82 zł, kopie faktur za energię (73,09 zł miesięcznie), kopie dwóch dowodów zapłaty za gaz (z dnia 3 kwietnia 2015 r. - 1119,30 zł i z dnia 14 maja 2015 r. - 507,85 zł.), rachunek z apteki na kwotę 93,54 zł, dowód zapłaty podatku rolnego i od nieruchomości oraz polisę ubezpieczeniową domu.
Postanowieniem z dnia 14 września 2015 r. referendarz sądowy odmówił Skarżącej przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Od powyższego postanowienia w ustawowym terminie Skarżąca złożyła sprzeciw wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zwolnienie Skarżącej od ponoszenia kosztów sądowych oraz zarzucając naruszenie: art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej zwanej "P.p.s.a.") poprzez błędną wykładnię polegającą na nieprzyznaniu Skarżącej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z dnia 10 lipca 1993 r.).
Skarżąc w uzasadnieniu wskazała, że bezpodstawnie do oszczędności zaliczono kwotę spornego odszkodowania przekazaną przez organ, co stanowi o naruszeniu art. 6 ww. Konwencji. Zdaniem Skarżącej zostało wykazane, że nie jest ona w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego dla siebie i rodziny, bowiem do wniosku dołączono oświadczenie i dowody potwierdzające, że źródłem utrzymania Skarżącej jest otrzymywana emerytura, która nie pozwala na pokrycie kosztów sądowych. Skarżąca podkreśliła, że w trakcie posiadania prawa własności do wywłaszczonej obecnie nieruchomości regulowała na bieżąca wszystkie zobowiązania podatkowe z tego tytułu, co zostało pominięte. Wyjaśniła, że w trakcie postępowania administracyjnego nie wyrażała zgody na przekazanie jej kwoty odszkodowania do czasu zakończenia sprawy, ale na skutek nacisków ze strony pracowników Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad została zobowiązana do przedstawienia numeru swojego rachunku bankowego. Ponadto zauważyła, że przekazana jej kwota odszkodowania nie spełnia zwyczajowo stosowanej definicji oszczędzania, zatem nie może być za taką uznana. W ocenie Skarżącej nie uwzględniono rzeczywistej sytuacji, w jakiej się znalazła, obejmującej utratę prawa własności działki oraz wykazanej sytuacji majątkowej. Zdaniem Skarżącej nie może ona swobodnie dysponować kwotą odszkodowania, bowiem jest to rekompensata, którą powinna przeznaczyć na odtworzenie swojej sytuacji majątkowej występującej przed wydaniem decyzji odszkodowawczej.