Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sękowska, , po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Miasta [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności oraz wydania orzeczenia z naruszeniem prawa postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Skarżące - Miasto [...] pismem z 19 września 2017 r. wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z [...] sierpnia 2017 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności oraz wydania orzeczenia z naruszeniem prawa. Wraz ze skargą złożono nieuzasadniony wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z zasadą przyjętą w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji czy postanowienia. Natomiast w myśl art. 61 § 3 tej ustawy, po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy. Z zestawienia treści art. 61 § 1 i § 3 p.p.s.a. wynika, że zasadą jest wykonalność aktów ostatecznych, zaś ich wstrzymanie przez sąd administracyjny jest wyjątkiem, który zgodnie z powszechnie przyjętą reguła wykładni powinien podlegać wykładni ścisłej (exceptiones non sunt extendendae).
Orzekając o wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania zaskarżonego aktu Sąd ocenia czy w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 p.p.s.a. Oznacza to, że wniosek powinien być wnikliwie uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Nieodzowne jest w jej ramach wykazanie zaistnienia przynajmniej jednej z przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Brak jakiegokolwiek uzasadnienia wniosku lub uzasadnienie go w sposób lakoniczny, uniemożliwia sądowi ocenę czy przesłanki te w sprawie zachodzą. W postanowieniu z 29 maja 2009 r., sygn. akt I FZ 148/09 (CBOSA) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, zaś dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.
Rozpoznawany wniosek powyższych wymogów nie spełnia.
Skarżące Miasto nie uzasadniło wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Nie wyjaśniło, jakiego rodzaju szkoda mu grozi w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji. O spełnieniu przesłanek warunkujących uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności można natomiast mówić dopiero wówczas, gdy zostanie wykazane, że wykonanie tego aktu lub czynności spowoduje szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącej lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie NSA z 20 grudnia 2004 r., GZ 138/04, CBOSA).
W ocenie Sądu, skarżące nie wykazało istnienia przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Natomiast bez okoliczności uzasadniających wystąpienie przesłanki "znacznej szkody" lub "trudnych do odwrócenia skutków", o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., oraz bez przedstawienia stosownych dokumentów, potwierdzających ich istnienie, nie jest możliwa ocena wniosku pod kątem spełnienia warunków uzasadniających wstrzymanie zaskarżonego aktu. Skoro, zatem skarżąca nie wykazała w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, że w sprawie zachodzi realna możliwość zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, to brak było podstaw do udzielenia jej ochrony tymczasowej i wydania orzeczenia zgodnego z jego oczekiwaniami.
Podkreślenia zaś wymaga, że rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Sąd nie dokonuje oceny prawidłowości zaskarżonego aktu, jako że przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a. nie są tożsame z tymi, które decydują o zasadności skargi (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 kwietnia 2004 r., sygn. akt FZ 33/04 i FZ 38/04, także postanowienie NSA z 8 stycznia 2015 r., sygn. akt I GZ 604/14, CBOSA). Dlatego też przy rozpatrywaniu wniosku Sąd nie mógł brać pod uwagę merytorycznych zarzutów skargi.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Sąd odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.