Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Zielińska - Baran po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu M. T. od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 24 stycznia 2018 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M.T. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości postanawia: utrzymać w mocy postanowienie Referendarza sądowego
Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2018 r. Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie odmówił M. T. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, w sprawie z jej skargi na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości
W uzasadnieniu postanowienia Referendarz podał, że porównanie wielkości kosztów postępowania w przedmiotowej sprawie z przedstawionymi przez Skarżącą informacjami o źródłach utrzymania, majątku i ponoszonych wydatkach, nie pozwala na stwierdzenie, że M. T. nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i małoletniego syna.
Podana przez skarżącą wysokość środków utrzymania dwuosobowego gospodarstwa domowego, pochodzących z wynagrodzenia za pracę i alimentów otrzymywanych przez małoletniego syna, wynosi 1.225 zł miesięcznie. Z kolei wykazane wydatki na mieszkanie, dojazdy do pracy i opłaty za nieruchomość wynoszą około 1.200 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni wywiodła, że koszty utrzymania przekraczają zarobki, co zmusza ją do korzystania z za zgromadzonych oszczędności. M. T. zadeklarowała również oszczędności w kwocie 60.000 zł, która wielokrotnie przekracza wysokość wszystkich opłat sądowych w sprawie. Koszty sądowe trzeba natomiast traktować, jako wydatki bieżące w budżecie gospodarstwa domowego, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami, jak koszty mieszkania, wyżywienia, ubrania, czy leczenia. Nie kwestionując zasadności gromadzenia przez Skarżącą środków na rozbudowę i remont domu, Referendarz stwierdził, że wygospodarowanie z posiadanych oszczędności 200 zł lub 100 zł, nie spowoduje uszczerbku koniecznego utrzymania skarżącej i jej małoletniego syna.
Odpis tego postanowienia doręczono Skarżącej w dniu 12 lutego 2018 r.
W ustawowym terminie Skarżąca wniosła od niego sprzeciw.
W jego uzasadnieniu podała, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych, a jej zarobki nie dają szans na poczynienie oszczędności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 zwaną dalej Ppsa) rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy.
W ocenie Sądu wniesiony sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie.
Z przedłożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że w gospodarstwie domowym Skarżąca pozostaje z małoletnim synem. Jej wynagrodzenie ze stosunku pracy wynosi 1.025,87 zł miesięcznie, natomiast syn otrzymuje alimenty od ojca w wysokości 200 zł. Jako posiadany majątek wykazała dom o powierzchni około 30 m2 do kapitalnego remontu oraz zabudowaną nieruchomość rolną o powierzchni 0,49 arów. Oświadczyła, że posiada oszczędności w wysokości 60.000 zł pochodzące ze sprzedaży mieszkania. Nadmieniła, że mieszka w wynajmowanym lokalu, koszty stancji wynoszą 600 zł, dojazdy do pracy około 500 zł, a stałe opłaty za zabudowaną nieruchomość około 100 zł.
W ocenie Sądu powyższy stan majątkowy Skarżącej nie uprawniał jej do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Referendarz sądowy prawidłowo wskazał, jakie koszty będą wiązały się z jej udziałem w niniejszym postępowaniu sądowym (wpis 200 zł plus ewentualnie opłata kancelaryjna za sporządzenie wyroku). W sytuacji, gdy Skarżąca dysponuje dość znacznymi oszczędnościami (ok 60000 zł) przerzucanie kosztów postępowania na Skarb Państwa byłoby nieuzasadnione i niecelowe. Bez znaczenia przy tym jest, na jaki cel te środki zostaną czy mają zostać przeznaczone. Rolą Sądu jest bowiem ocena możliwości płatniczych strony wnioskującej o przyznanie prawa pomocy przez pryzmat uzyskiwanych przez tę stronę dochodów i posiadanego majątku. Majątek zgromadzony przez Skarżącą pozwala jej na poniesienie kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Nie zachodzi zatem przesłanka o jakiej mowa w art. 246 § 1 pkt 2 Ppsa warunkująca możliwość uwzględnienia złożonego wniosku.
Na marginesie jedynie należy wskazać, że Skarżąca uiściła wpis od skargi w niniejszej sprawie (200 zł).
Skoro postanowienie Referendarza sądowego odpowiada prawu, na podstawie art. 260 § 1 i § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji.