Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Sędzia WSA Tomasz Wykowski po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi K. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2017 r. znak: [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
K. W. (zwany dalej skarżącym) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2017 r. znak: [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego. Pismem z dnia 28 marca 2017 r. wniósł do sądu wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku stwierdził, iż nie może formalnie przebywać w lokalu, z którego został wymeldowany i nie ma gdzie mieszkać.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z zasadą przyjętą w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji czy postanowienia. Natomiast w myśl art. 61 § 3 tej ustawy, po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy. Z zestawienia treści art. 61 § 1 i § 3 p.p.s.a. wynika, że zasadą jest wykonalność aktów ostatecznych, zaś ich wstrzymanie przez sąd administracyjny jest wyjątkiem, który zgodnie z powszechnie przyjętą reguła wykładni powinien podlegać wykładni ścisłej (exceptiones non sunt extendendae).
Orzekając o wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania zaskarżonego aktu Sąd ocenia czy w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 p.p.s.a. Oznacza to, że wniosek powinien być wnikliwie uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Nieodzowne jest w jej ramach wykazanie zaistnienia przynajmniej jednej z przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Brak jakiegokolwiek uzasadnienia wniosku lub uzasadnienie go w sposób lakoniczny, uniemożliwia sądowi ocenę czy przesłanki te w sprawie zachodzą. W postanowieniu z 29 maja 2009 r., sygn. akt I FZ 148/09 (CBOSA) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonego aktu występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, zaś dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.
Rozpoznawany wniosek powyższych wymogów nie spełnia.
Skarżący nie uzasadnił należycie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Nie wyjaśnił, jakiego rodzaju szkoda mu grozi w przypadku wykonania zaskarżonej decyzji o wymeldowaniu z pobytu stałego. O spełnieniu przesłanek warunkujących uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności można natomiast mówić dopiero wówczas, gdy zostanie wykazane, że wykonanie tego aktu lub czynności spowoduje szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącej lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie NSA z 20 grudnia 2004 r., GZ 138/04, CBOSA).