Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku D. W. o dokonanie wykładni postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 grudnia 2010 r., sygn. akt IV SA/Wr 453/10 o umorzeniu postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zameldowania na pobyt czasowy postanawia odmówić wykładni wyroku.
W rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 29 grudnia 2010 r., sygn. akt. IV SA/Wr 453/10 umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie ze skargi D. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zameldowania na pobyt czasowy.
W piśmie z dnia 28 stycznia 2011 r. skarżąca wniosła o wykładnię postanowienia z dnia 29 grudnia 2010 r. Jednocześnie zarzuciła, że Sąd nie nadał biegu jej wnioskowi z dnia 9 listopada 2010 r. oraz zażaleniom z dnia 16 listopada 2010 r. i 15 grudnia
2010 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek o dokonanie wykładni postanowienia nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej: p.p.s.a., sąd, który wydał wyrok rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści.
Stosownie zaś do art. 166 p.p.s.a. do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że w trybie wykładni nie rozstrzyga się o wszystkich wątpliwościach, jakie strona powzięła wobec treści orzeczenia, lecz muszą to być wątpliwości związane z niejasnym rozstrzygnięciem, zakresem powagi rzeczy osądzonej lub wykonalnością orzeczenia (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2001 r., II SAB 57/98, LEX nr 75553). Przedmiotem wykładni może być zarówno sentencja orzeczenia jak i jego uzasadnienie, zaś potrzeba jej dokonania zachodzi w sytuacji, gdy treść orzeczenia jest sformułowana w sposób niejasny, a wykładnia ma na celu wyjaśnienie wątpliwości, jakie mogą powstać przy wykonywaniu orzeczenia, bądź też co do innych jego skutków, np. zakresu powagi rzeczy osądzonej (por. postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2001 r. sygn. akt II SAB 57/98, z dnia 29 czerwca 2007 r. sygn. akt II FZ 294/07). W doktrynie podkreśla się, iż wykładni uzasadnienia orzeczenia dokonuje się jedynie wyjątkowo (por. Tadeusz Woś, Hanna Knysiak - Molczyk, Marta Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz., wydawnictwo Lexis Nexis, Warszawa 2008, s. 575). Uzasadnienie podlegać może wykładni w sytuacji, gdy w wyniku jego wadliwości lub nieprecyzyjnego sformułowania jego treść budzi wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, a także sposobu wykonania orzeczenia. W żadnym wypadku wykładnia nie może sprowadzać się do udzielenia przez Sąd szczegółowych wyjaśnień co do dalszego prowadzenia postępowania przez organy administracyjne czy też uzupełnienia rozstrzygnięcia sprawy. Istotne jest, że przy użyciu tej instytucji niedopuszczalne jest żądanie usunięcia merytorycznych błędów orzeczenia. Wykładnia bowiem nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia lub uzupełnienia poprzedniego rozstrzygnięcia w zakresie argumentacji faktycznej lub prawnej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lutego 2009 r. sygn. akt l OSK 23/08).
W przedmiotowej sprawie postanowienie Sądu jest jasne zarówno w zakresie sentencji, jaki i jego uzasadnienia i zgodnie z dokonanymi wyżej rozważaniami nie wymaga wykładni.
Za bezzasadny należy uznać, zdaniem Sądu, zarzut skarżącej dotyczący braku nadania biegu jej wnioskowi z dnia 9 listopada 2010 r. o odroczeniu terminu rozprawy. Wniosek ten został wniesiony do Sądu w podanej dacie (faxem), tj. w dniu poprzedzającym rozprawę sądowoadministracyjną, wyznaczoną na dzień 10 listopada 2010 r. Rozprawa ta została przez Sąd odroczona, choć z innych powodów niż wskazała skarżąca we wniosku.
Za nieuzasadniony Sąd uznał również zarzut skarżącej dotyczący braku nadania biegu jej zażalenia z dnia 16 listopada 2010 r., złożonego na postanowienie Sądu z dnia 10 listopada 2010 r., którym Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącej o skierowanie przez WSA we Wrocławiu pytania prawnego z art. 193, 191 w związku z art. 188 Konstytucji. Należy bowiem wskazać, że przepisy p.p.s.a. nie przewidują środka zaskarżenia na postanowienie w wymienionym przedmiocie.
Odnosząc się zaś do zarzutu skarżącej dotyczącego braku nadania biegu jej wnioskowi z dnia 15 grudnia 2010 r. wskazać należy, że jest on powtórzeniem zarzutów wyrażonych przez skarżącą w wymienionych pismach z dnia 9 i 16 listopada 2010 r., do których Sąd ustosunkował się powyżej.
Mając powyższe na uwadze, Sąd postanowił odmówić rozstrzygnięcia wątpliwości co do treści postanowienia na podstawie art. 158 w związku z art. 166 p.p.s.a.