Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA : Krystyna Napiórkowska po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku T. K. o przyznanie prawa pomocy z zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Prezydenta W. polegającą na nieprzekazaniu kopii dokumentów postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Pismem z dnia 25 sierpnia 2008 r. T. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta W. polegającą na nieprzekazaniu kopii dokumentów dotyczących [...]. Wraz ze skargą T. K. złożyła na urzędowym formularzu PPF wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego. Stosownie natomiast do art. 246 § 1 pkt 1 powołanej ustawy, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Podkreślenia wymaga jednakże, iż zgodnie z art. 247 P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wówczas, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie oczywiste, iż skarga nie może zostać uwzględniona. Stwierdzić oczywistą bezzasadność skargi można zatem wówczas, gdy przepisy prawa znajdujące zastosowanie w danej sprawie w sposób jasny i jednoznaczny wykluczają możliwość uwzględnienia skargi. Oczywista bezzasadność, o której mowa w powołanym wyżej przepisie, zachodzi również w przypadku niedopuszczalności skargi.
Sąd uznał, że tego typu sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie.
Stosownie do treści art. 3 § 2 P.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego może być zatem konkretny akt, czynność lub bezczynność organu administracji. Podkreślić jednak należy, iż skarga na bezczynność organu jest dopuszczalna tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego na decyzje, postanowienia oraz na akty i czynności z zakresu administracji publicznej. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa przyjęto, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie określonym terminie wymieniony organ nie podejmie żadnych czynności w sprawie lub gdy prowadził postępowanie w sprawie, jednakże nie zakończył go wydaniem stosownego aktu. Wobec powyższego stwierdzić należy, że bezczynność organu polegająca na nieprzekazaniu kopii wskazanych przez skarżącą dokumentów nie mieści się w zakresie zacytowanego powyżej przepisu art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.
W tej sytuacji, w ocenie Sądu, zachodzi oczywista bezzasadność skargi i dlatego też Sąd, działając na podstawie art. 247 w zw. z art. 254 § 1 P.p.s.a., postanowił odmówić przyznania skarżącej prawa pomocy w żądanym zakresie.