Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska po rozpoznaniu w dniu 22 października 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. W. na bezczynność Burmistrza Miasta B. w przedmiocie: podjęcia określonych czynności postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącemu kwotę 100 zł. (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu wpisu od odrzuconej skargi.
A. W. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Burmistrza Miasta B. polegającą na niepodjęciu czynności mających na celu zwrot [...], odebranych skarżącemu decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], uchyloną następnie wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 118/12. Zarówno w skardze jak i w piśmie procesowym z dnia 26 września 2012 r. skarżący (działając przez profesjonalnego pełnomocnika) oświadczył, ze skarga złożona została w trybie działu VIII K.p.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Uprawnienia sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), dalej P.p.s.a., sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta - stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. - obejmuje m. in. orzekanie w sprawach skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a tego artykułu, tj. m. in. w sprawach w których są wydawane decyzje i postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty (inne niż decyzje i postanowienia) lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Powyższe oznacza, iż skarga na bezczynność służy, jeżeli organ nie wydaje decyzji, postanowienia lub innego aktu lub czynności, czy pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a P.p.s.a., do których wydania jest zobowiązany w określonym toczącym się postępowaniu administracyjnym.
Przedmiotem skargi jest bezczynność Burmistrza Miasta B. w ramach postępowania skargowego uregulowanego w dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 221-256 K.p.a). Tymczasem ocena prawidłowości prowadzenia postępowania skargowego w trybie przepisów działu VIII K.p.a. nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Zatem jakkolwiek na mocy art. 237 § 4 K.p.a. w razie niezałatwienia skargi w terminie określonym w § 1 stosuje się przepisy art. 36-38 tego Kodeksu, to niestety na tym kończy się możliwość wyegzekwowania od organu obowiązku udzielenia odpowiedzi. Zainteresowanemu podmiotowi nie przysługuje również prawo do zaskarżenia niesatysfakcjonującej odpowiedzi (postanowienie NSA z 9.12.1999r., III SAB 7/99, ONSA 2001/1/27; postanowienie NSA z 21.11.2000r., III SAB 108/99, LEX nr 48017; K. Milart-Szostak, Wystąpienia Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawach samorządu terytorialnego, Samorząd terytorialny 52/9/2003 - t. 1; B. Adamiak, J. Borkowska, Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz, Warszawa 2005, s. 848).
Zatem skoro w ramach omawianego działania organu nie jest wydawany akt administracyjny, ani dokonywana czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, ewentualnie interpretacja przepisów podatkowych, na które służyłaby skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 1 - 4a P.p.s.a., to konsekwencją takiego stanu rzeczy jest brak uprawnienia do wniesienia skargi na bezczynność organu w oparciu o art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Innymi słowy brak uprawnienia do wniesienia skargi na działania organu podejmowane w ramach tego rodzaju postępowań skargowych, wyklucza możliwość wniesienia skargi na bezczynność organu z racji niezałatwienia żądania, które mieści się w zakresie takiego postępowania - jak to ma miejsce w sprawie.
W tym stanie rzeczy skargę należało uznać za niedopuszczalną i na mocy art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 P.p.s.a. odrzucić. O zwrocie wpisu orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a.